ز خاك آفريدت خداوند پاك *** پس اى بنده، افتادگى كن چو خاك
تواضع سر رفعت افرازدت *** تكبّر به خاك اندر اندازدت
به عزّت هر آن كو فروتر نشست *** به خوارى بيفتد ز بالا به پست
به گردون فتد سركش تند خوى *** بلنديت بايد بلندى مجوى
بلنديت بايد تواضع گزين *** كه اين بام را نيست سُلّم جز اين
كَلِمَةٌ فىِ ذَمِّ الْقَساوَةِ
] نكوهش قساوت قلب [
قَساوت قلب حالتى است كه آدمى به سبب آن از آلام و مصائبى كه به ديگران مى رسد متأثّر نگردد، و منشاء آن غلبه قوّه سَبُعيّه است.
بسيارى از افعال ذَميمه، چون ظلم و اذيّت كردن و به فرياد مظلومين نرسيدن و دستگيرى از فقراء و محتاجين نكردن از اين صفت ناشى مى شود و علاج آن در نهايت صعوبت است، بايد صاحب آن مواظبت كند بر آنچه از آثار دل رحمى است، تا نفس مستعّد آن گردد كه از مبدأ فيّاض، افاضه صفت رِقّت بر او شده و قَساوت از او برطرف شود.
و اگر خود را معالجه نكرد و به حالت قساوت باقى ماند، پس بداند كه از مردميّت خارج است.
