رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) دست مبارك خويش را به ميان شانه على(عليه السلام) نهاد و اشاره اى كرد و فرمود: «اى على، اين عوض دينار تو و پاداش دينار تو از سوى خداست «إِنَّ اللّهَ يَرْزُقُ مَنْ يَشاءُ بِغَيْرِ حِساب; خداى متعال هر كس را بخواهد روزىِ بى حساب مى بخشد»^[99].

آنگاه پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) (از شوق و شكر) گريست و فرمود: «ستايش خدايى را كه شما را پيش از آن كه از دنيا برويد پاداش بخشيد، و تو را اى على! همانند زكريّا و فاطمه را همچون مريم دختر عمران قرار داد^[100] كه: «كُلَّما دَخَلَ عَلَيْها زَكَرِيَّا الْمِحْرابَ وَجَدَ عِنْدَها رِزْقاً^[101]; هرگاه زكريا به محراب عبادت مريم وارد مى شد، نزد او رزق و طعام مى يافت»^[102].

بخشش به نيازمند و گردن بند پربركت

جابربن عبداللّه انصارى مى گويد: يك روز رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) نماز عصر را با ما خواند و چون از نماز فارغ شد در قبله گاه نماز خويش نشست، و مردم دور او جمع بودند، در اين هنگام پيرمردى از مهاجران عرب كه لباسى بسيار كهنه و مندرس بر تن داشت به سوى پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) آمد و از پيرى و ناتوانى نمى توانست خود را نگهدارد، رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) به او رو كرد و جوياى حالش شد; عرض كرد: «اى پيامبر خدا! گرسنه ام به من غذا بده، بدنم برهنه است مرا لباس بپوشان، فقير و مستمندم به من احسان و انعام كن.»

فرمود: «چيزى ندارم به تو بدهم ولى راهنماى به خير مانند انجام دهنده آن است، برو به خانه كسى كه خدا و رسولش را دوست دارد و خدا و رسول نيز او را دوست مى دارند، و در راه خدا ايثار مى كند، برو به حجره فاطمه(عليها السلام).» ـ و خانه فاطمه(عليها السلام) چسبيده به خانه رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) بود كه پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) آن را جدا از منزل بانوان خويش براى خود قرار داده بود ـ و فرمود: «اى بلال! برخيز و او را به منزل فاطمه(عليه السلام) برسان.»