بانويى كه چيزى از شوهر نمى خواهد
امام باقر(عليه السلام) فرموده اند: «فاطمه(عليها السلام) براى على(عليه السلام) تعهّد كرد كه كارهاى خانه و خمير كردن و نان پختن و روفتن منزل را انجام دهد و على(عليه السلام) براى او متعهّد شد كه كارهاى بيرون از منزل مثل هيزم آوردن و تهيّه غذا را انجام دهد.
يك روز على(عليه السلام) از فاطمه(عليها السلام) پرسيد: «آيا غذايى دارى؟»
فاطمه(عليها السلام) عرض كرد: «سوگند به آن كه حقِّ تو را عظيم كرده است از سه روز پيش تاكنون چيزى نداريم كه برايت بياورم.»
فرمود: «چرا به من نگفتى؟»
عرض كرد: «رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) مرا از اين كه چيزى از تو بخواهم نهى كرده و فرموده است: تو از پسر عمويت چيزى مخواه، اگر خودش چيزى آورد بگير وگرنه تو از او مخواه...»[82]
تفاهم در زندگى مشترك
امير مؤمنان على(عليه السلام) مى فرمايد: «به خدا سوگند (در سراسر زندگى مشترك با فاطمه(عليها السلام) تا آنگاه كه خداى عزيز و جليل او را قبض روح فرمود هرگز او را خشمگين نساختم و بر هيچ كارى او را اكراه و اجبار نكردم، و او نيز مرا هرگز خشمگين نساخت و نافرمانىِ من نكرد; هر وقت به او نگاه مى كردم رنجها و اندوههايم برطرف مى شد.»[83]
