* حبّ دنيا

منظور از دنيا چيست؟

اگر دنيا به معناى اين جهانى است كه آفريده خداست و ما در آن زندگى مى كنيم و محلّ رشد ماست، اين دنيا، دوست داشتنى است. دنيايى كه از آن لذت مى بريم; از نعمتهاى فراوانش استفاده مى كنيم; در آن، علم و معرفت مى آموزيم، دنيايى دوست داشتنى است. آنچه وظيفه ما در اين دوست داشتن است، اينست كه به اين دوستى جهت مثبت بدهيم و از آن، هدف اعلى را در نظر داشته باشيم.

اگر منظور از دنيا همان لحظه اى باشد كه در آن هستيم (چون لحظه قبل گذشته، لحظه بعد هم نيامده و ما همان لحظه اى را كه در آن هستيم مورد توجه قرار دهيم) آن لحظه دوست داشتنى است و بايد آن را غنيمت شمرد و در طاعت خدا گذراند.

امّا اگر دنيا عبارت از هر لذّت و شهوت و مال و جاهى باشد كه مانع و مخالف پرستش و ياد خدا و رشد انسانى باشد، خداى متعال روى از چنين دنيايى گردانده و آن را دوست ندارد و تو نيز نبايد آن را به د وستى بگيرى. اين دنياست كه حبّ آن سرمنشأ هر خطا و گناهى است.

«حُبُّ الْدُّنْيا أصْلُ كُلِّ مَعصِيَة وَ أوَّلَ كُلِّ ذَنْب^[140]; دوستى دنيا اساس هر معصيت و سرمنشأ هر گناهى است.»

از امام صادق(عليه السلام) نقل است كه فرمود: «إنَّ أوّلَ عُصِىَ اللّهُ به سِتٌّ: حُبُّ الدُّنْيا وَ حُبُّ الرِّياسَةِ وَ حُبُّ الْطَعامِ وَ حُبُّ النِّساءِ وَ حُبُّ الْنَومِ وَ حُبُّ الرّاحَةِ^[141];

همانا اول چيزى كه خدا به سبب آن معصيت شد، شش تاست: 1. دوستى دنيا 2. دوستى رياست 3. دوستى طعام 4. دوست داشتن زنان 5. دوست داشتن خواب 6. دوست داشتن راحتى.»