منظور از عبادت، همان پرستش به معناى خاص است كه شامل نماز و روزه و حج، دعا و... مى شود. اگرچه عابد در عملش خوشنودى خدا را مورد نظر دارد و از آن لذّت مى برد، ولى لذّت بردن او آن گاه كه در حال ركوع و سجده و مناجات و دعا قرار مى گيرد و با معبودش سخن مى گويد، فوق هر لذّتى است. و اين لذّت بستگى به حدّ خلوص شخص دارد.

امام سجاد(عليه السلام) در مناجات مطيعين مى فرمايند:

«أللّهمَّ احْمِلْنا فى سُفُنِ نَجاتِكَ وَ مَتِّعْنا بِلَذيذَ مُناجاتِك^[124]; خدايا! ما را در كشتى نجات خود حمل كن و از لذّت مناجات خود بهره مندمان ساز.»

و در مناجات مريدين مى فرمايد:

«... فَبِكَ إلى لَذيذِ مُناجاتِكَ وَ صَلوُا...; به سبب تو، به لذّت مناجات تو رسيده اند.»

انسانى از لذّتى كه در نتيجه ذكر و عبادت غير او حاصل مى شود، بايد طلب آمرزش كند، زيرا آن لذّت جز زيان نيست. امام زين العابدين(عليه السلام) در مناجات ذاكرين مى فرمايد:

«... وَ أسْتَغْفِرُكَ مِنْ كُلِّ لذَّة بِغَيْرِ ذكْرِ وَ مِنْ كُلِّ راحة بِغَيْرِ أنْسِكَ وَ مِنْ كُلِّ سُروُر بِغَيْرِ قُرْبِكَ وَ مِنْ كُلِّ شُغْل بِغَيْرِ طاعَتِكَ...;

از تو طلب آمرزش مى كنم، از هر لذّتى كه در غير ياد تو بوده و از هر آسايشى كه جز به انس با تو و از هر خرسندى كه جز به قرب تو و از هر اشتغالى كه جز در طاعت تو، بوده باشد.»

تمام لذّتها بايد به لذّت ياد خدا و پرستش خدا برگردد. چنين لذّتى است كه مطلوب ذاتى انسان بوده و لذّات ديگر انسانى مقدّمه و راه رسيدن به اين لذّت به شمار مى آيند. آرامش نفس نيز در پرتو چنين لذّتى امكان پذير است.