جاهليّت قرن حاضر فوق آن جاهليّت است. در اين جاهليّت، علم و تكنيك، بهداشت، سياست، اقتصاد و سرمايه هاى عظيم مادّى و انسانى، وسيله تقويت روح حيوانى بشر شده و فضايل روح انسانى، قربانى لذّات شهوانى و غريزى گشته است. به جاى آن كه از فقرزدايى لذّت ببرد، از به فقر كشيدن ملّتها لذّت مى برد. به جاى لذّت بردن از عفت، پاكدامنى، غيرت، ظهور معنويّت، بخشش، ايثار و...، از فحشا، بى حيايى، ظهور شهوات، بخل و بى تفاوتى در برابر مسائل معنوى جامعه و... لذّت مى برد. گروهى به شيوع لذّات شهوى مشغولند و گروهى هم در برابر آنها ساكت نشسته اند و چنين است كه هر دو در يك صف به نابودى انسانيّت پرداخته اند.

عقل و دين، دنياى امروز را بر اين جاهليّت محكوم مى كند، زيرا حقيقت انسان، حقيقتى شهوى نيست تا تلاش او محصور در رسيدن به لذّات شهوانى گردد.

«زُيِّنَ لِلْنّاسِ حُبُّ الشّهواتِ مِنَ النِّساءِ وَالْبَنينَ وَ القَناطِيرِ المقنطَرِة مِنَ الذّهَبِ وَ الْفِضّةِ وَ الْخَيْلِ الْمُسوَّمَةِ وَ الاَْنْعامِ وَ الْحَرْثِ ذلِكَ مَتاعُ الْحَيوةِ الدُّنْيا وَاللّه عِنْدَهُ حُسْنُ الْمَآبِ^[106];

در چشم مردم آرايش يافته است عشق به اميال نفسانى، دوست داشتن زنان و فرزندان، هميانهاى زر و سيم، اسبان داغ بر نهاده و چارپايان و زراعت. همه اينها متاع زندگى اين جهانى هستند، در حالى كه جايگاه خوب نزد خداست.»

«قُلْ أؤُنَبِّئُكُمْ بِخَيْرِ مِنْ ذالِكم لِلّذينَ اتّقَوْا عِنْدَ رَبِّهِمْ جَنّاتٌ تَجْرى مِنْ تَحْتِهَا الاْنْهارُ خالِدينَ فِيها و أزَواجٌ مُطَهَّرةٌ وَ رِضْوانٌ مِنَ اللّهِ واللّه بَصيرٌ بِالْعِبادِ^[107];

بگو: آيا شما را به چيزهاى بهتر از اينها آگاه كنم؟ براى كسانى كه پرهيزگارى پيشه كنند، در نزد پروردگارشان بهشتهايى است كه نهرها در آن روان است.»

رو آوردن به شهوات زودگذر، متاع زودگذر دنياست بايد به لذّتى روى آورد كه جاويد و ابدى باشد و آن، بهشت و رضوان خداست. بنابراين، آنچه زودگذر است بايد در خدمت آنچه دايمى است درآيد. وگرنه آفت و مرضى بيش نخواهد بود.