بنابراين شخص دنياگرا آرامش، راحتى، قانع شدن نفس، رسيدن به مطلق پندارى را جستجو مى كند، ولى او ناآگاهانه اين پندار را به جاى واقع نشانده، چنانكه دنياى فرضى و پندارى را به جا دنياى واقعى قرار داده است. دنياى واقعى، دنياى فانى، رنج، تلاش و زحمت است، جايگاه امن و اطمينان نيست، محل بقا نيست، زايل مى شود، پير مى كند، نيروها و توانها را مى گيرد و... ولى دنياى شخص دنياگرا محيط امن، آرامش، بقا و جوانى (دائمى) و... است. چنين دنيايى آفريده نشده، لكن در ذهن آدمى وجودى پندارى و فرضى دارد. و دنياگرا نگاه واقعى به آن مى كند. اينگونه هستى گرايى مطابقتى با واقعيت موجود در انسان ندارد. واقعيت اين است كه آدمى بر آوردن خواسته هايش را در رجوع به هستى هاى واقعى طلب مى كند. و اين مطلب در بعد احساس گرايى انسان كاملا روشن است. در هنگام تشنگى در پى آب واقعى است; تصوير آب هر چند هم بى نهايت باشد يك وجود فرضى و پندارى است و رفع تشنگى نمى كند چه بسا بر تشنگى شخص بيفزايد و همچنين در ديگر خواسته هاى حسى و مادّى، وجود فرضى و ذهنى توان برآوردن آنها را ندارد.

و امّا اين مطلب در بعد عقل گرايى و جنبه هاى معنوى احياناً واضح نيست. انسان مطلق گرايى، سعادت، آرامش روانى، كمال برتر و... را به جهت عدم آگاهى و يا لجاجت چه بسا در وجودهاى فرضى و پندارى جستجو مى كند، و آن را پايه و اساس چگونه زيستن قرار مى دهد. به سياست، حكومت، ثروت علم، هنر، دنيا و... صفت مطلق مى دهد و وصل به آنها را سعادت و كمال برتر مى داند و آرامش روانى را از آنها انتظار دارد با اين كه مطلق بودن آنها وجودى پندارى است. و در چنين صورتى با رسيدن به آنها نه تنها خواسته روحى و معنوى اش برآورده نشده، بلكه به جهت فروافتادن بيشتر در دنيا هوس از مطلق، سعادت، آرامش روانى، كمال برتر و از حقيقت هستى فاصله گرفته است. و فاصله گرفتن از حقيقت هستى همراه با نقص وجودى و تنزّل در مراتب پايين از هستى است كه به تعبير قرآن «ثم رددناه اسفل سافلين»^[1] مى باشد.