آنانى كه بت يا طبيعت يا پديده اى طبيعى را مى پرستيدند، ابتداء به آنها صفات اله و معبود مى دادند. آنها را مدبّر، رازق، شفاء دهنده و... مى دانستند و آن چنانكه به معبود حقيقى بايد تقرّب جست به آنها تقرّب جسته و براى رضايتشان اعمالى (چون قربانى كردن) را انجام مى دادند. در صورتى كه بت و يا پديده طبيعى از چنين وجود و صفاتى محروم است. بتها و طبيعت، موجودات عاجز و نادارى هستند كه هرگز مدبّر، رازق، شافى و... نخواهند بود. طبيعت موجودات در عالم واقع و خارج خالى از اين وجود و اوصاف است. بنابر اين عبادت كننده بت و طبيعت موجودى پندارى را مى پرستد كه واقعيتى خارج از وهم و پندار ندارد. مكاتب ماديگرا (مانند ماركسيسم، سرمايه دارى، فرويديسم و...) قائم به امور و همى و پندارى هستند، امورى كه ظهور واقعيت ندارند. ماركسيسم اصل مادّه را منشأ همه كمالها قرار مى دهد. با اينكه اصل مادّه از چنين مرتبه وجودى تهى است. او نادارتر از آن است كه داراى صفت مطلق، فياض، عالم، قادر و... باشد ماده اى كه از چنين صفاتى برخوردار باشد، فقط در پندار آدمى مى تواند وجودى داشته باشد. آزادى مطلق و ثروت جويى در سرمايه دارى و آزادى مطلق در غريزه جنسى، در مكتب فرويد عاجزتر از آن است كه درمان كننده خواسته هاى نامتناهى انسان باشد، و عقده هاى روانى و مشكلات روحى بشر را پاسخ گويند. شخص ماركسيست، سرمايه دار و فرويديست در جستجوى ظهورى بيشتر و رسيدن به هستى برتر است و مى خواهد در شعاع همان ظهور برتر به خواسته هاى درونى اش پاسخ گويد. لكن توجه و آگاهى صحيح ندارد كه نيستى را به جاى هستى، پندار را به جاى واقعيت، نقص را به جاى كمال... نشانده است.

روى آوردن به هستى پندارى و وهمى، سبب تفسير وهمى از هستى جهان و انسان مى شود. و باعث مى گردد كه محور زندگى و حركتهاى آدمى در زندگى بر مسائل پندارى متكى باشد. چنانكه در مكاتب مادّى و زندگى دنياگرايان ملاحظه مى شود. شخص دنياگرا تمام نيرو و ابزار موجود را به كار مى گيرد تا به آرامش و راحتى روحى و خواسته هاى خود برسد، در صورتى كه دنيا او را به حداقلّ خواسته اش (كه ثروت اندوزى بيشتر باشد) نرسانده است، با اين كه بهترين دوره عمرش (جوانى) را قربانى دنيا كرده است، و مى خواهد نفسى راحت بكشد كه رنجهاى پيرى او را گرفتار مى كند.