«... فَإنَّ لِلّهِ ما في السَّمواتِ وَ ما في الأرْضِ وَ كانَ اللّهُ غَنياً حَميداً^[308];

پس همانا آنچه در آسمانها و زمين است براى خداست ـ و او مالك آنها مى باشد ـ و خداوند بى نياز و ستوده است.»

بر اساس اين ادراك خاص، قرآن مجيد به تبيين رشد از غىّ پرداخته است;

«لا إكْراةَ في الدّينِ قَدْ تَبَيَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَيِّ...^[309];

در دين، اكراهى نيست، براستى رشد را از غىّ ]حق را از باطل و ايمان را از كفر[ جدا فرمود و روشن ساخت.»

با توجه به وجود هستى ادراك الهى و بيان رشد و غىّ، بجاست كه انسان در بعد عمل به اطاعت از خدا قيام كند و با ايمان به او، روحش را مزيّن به صفات الهى نمايد.

«فَأَمَّا الَّذينَ امَنُوا بِاللّهِ وَاعْتَصَموُا بِهِ فَسيُدْ خِلُهُمْ فى رَحْمَة مِنْهُ وَ فَضْل وَ يَهْديهِمْ إلَيْهِ صِراطاً مُسْتَقيماً^[310];

امّا آنان كه به خدا گرويدند و به ريسمان او چنگ زدند (به او پناه بردن)، پس، به زودى اينان را در رحمت و فضلى از خودش داخل مى گرداند و آنها را به سوى خودش به راه مستقيم هدايت مى فرمايد.»

كسى كه به هستى ادراكى الهى روى آورد، راه مستقيم را به طرف خدا مى يابد و هدايت مى شود و با داشتن آن چنان انديشه اى و اين چنين هدايت و عملى، به سعادت نايل گشته و در رحمت و فضل خدا داخل مى شود.

دين، مجموعه اى از هستى ادراكى، ايمان و عمل است كه شخص در پرتو آن، به سعادت راه مى يابد;