- انسان شناسى
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
- 175
- 176
- 177
- 178
- 179
- 180
- 181
- 182
- 183
- 184
- همه صفحات
1ـ سعادت، امرى معنوى است كه نفس در مرتبه عالى اش (روح الهى) آن را مى طلبد و راه وصول به حقيقت معنوى بايد معنوى باشد.
2ـ فطرى بودن سعادت اقتضا مى كند كه طريق رسيدن به آن، فطرى باشد. به عبارت ديگر، هر غايت و هدفى داراى راه خاص و مشخصى است كه ايصال به مطلوب از غير آن راه ممكن نيست. لذا هدف خاص، سنخيت با راه خاص دارد. سعادت (قرب به خدا) كه غايت حركت انسان و امرى فطرى مى باشد، داراى راه معينى بوده كه آن هم فطرى است. بنابراين، راه وصول به سعادت را بايد در خودمان جستجو كنيم.
3ـ در عالم طبيعت، رشد و رسيدن به كمال انسانى توسط حركت معنوى صورت مى گيرد. رسيدن به كمال مادّى، حركت مادى لازم دارد. مانند حركت يك هسته تا آن جا كه درختى تنومند شده و با حركت كيفى و كمى به ثمر مى نشيند.
ولى رسيدن به كمال معنوى توسط حركت معنوى انجام مى گيرد; خواه شرايط مادى و حركتهاى مادى به عنوان معد موجود باشند ـ كه اغلب چنين است ـ و خواه نباشند. پس، اولا : انسان در وصول به قرب الهى محتاج به حركت است. ثانياً : به لحاظ معنوى بودن هدف، بايد حركتى معنوى داشته باشد، هر چند كه بدن مادّى و عوامل خارجى و مادّى در به وجود آمدن اين حركت و دوام و شدّت آن، به عنوان ابزار بكار گرفته مى شوند.
4ـ حركت معنوى انسان در رسيدن به سعادت، حركت ادراكى و علمى و نيز حركتى ارادى است. لذا رشد ادراكى انسان در بعد نظرى و علمى در صورتى كه توأم با ايمان باشد، رساننده انسان به مقصود (قرب الهى) است.
با توجه به نكات مزبور، راه سعادت، راهى فطرى، معنوى، علمى و ارادى است. بنابراين، انسان براى رسيدن به سعادت و خير انسانى راهى جز عبوديت و بندگى خداى متعال ندارد. البته به لحاظ ارادى بودن حركت، انسان مختار است كه راه عبوديت را برگزيند و سعادتمند شود و يا كنار بزند و به مقام سعادت نرسد.
