چنانكه اميرالمؤمنين(عليه السلام) فرمود: «أَقْرَبُ النّاسِ مِنَ اللّهِ سُبحانَهُ أَحْسَنُهُمْ ايْماناً^[296];

نزديكترين مردم به خداى سبحان نيكوترين آنها از حيث ايمان است.»

نتيجه اين كه سعادت انسان از ديدگاه اسلام، عبارت است از نايل شدن انسان به مقام قرب و رشد ايمانى و معنوى، پس، آنچه براى وجود انسان خير است، كمال وجودى مى باشد كه همان نيل به مقام قرب و شهود است.

سعادت به معناى فوق، اخص از خير، زيبايى، لذت، عشق و محبت است. زيبايى و خير و لذّت و عشق و محبتى سعادت است كه در جهت اللّه و در اطاعت خدا در آيند; به گونه اى كه مقدّمه قرب قرار گيرند.

بنابراين، سعادت را در فرهنگ دين، مى توان مترادف با قرب خدا و رشد وجود گرفت و چنين بيان داشت كه سعادت انسان و رشد وجودى او در گرو اطاعت از خداى متعال است.

* سعادت در دنياى علم و صنعت

در دنياى پر غوغا و پر تحرك علم و صنعت، كلمه سعادت معنا و مفهومى پيدا كرده، غير از آنچه در مذهب مطرح است، براى ما مهم نيست كه دانشمندان غرب يا شرق در كتابهايشان راجع به سعادت بشر چه گفته اند. آنچه گفته اند، يا با بيان مذهب مطابقت دارد و يا مخالف با ديد مذهب است; هر كدام باشد، نتيجه و اثرى ندارد. آنچه مورد نظر و توجه ماست، نظر و عمل دنياى مادّى گراست كه برداشت آنها از سعادت عملا خلاف مفهوم مذهبى آن مى باشد. و اين، سبب تأسّف و تأثر هر صاحب عقلى است.

آنچه درباره حيات انسان جديد مى شنويم و مى بينيم و در ذهن و دستگاه عقلانى تجزيه و تحليل مى كنيم اينست كه انسان قرن حاضر، سعادت را در رسيدن به دنياى پر از تجمّلات مادّى و شَهَوى مى بيند و خوشبخت در نظر وى كسى است كه بهره بيشترى از ماديّت برده باشد.