براى شخصى كه تشنه و گرسنه اطفاء شهوت جنسى است، و در آمد لازم و يا كافى را به مقتضاى زمانش براى تشكيل خانواده و گرفتن زن دائم ندارد، چه برنامه اى وجود دارد؟ و يا براى خانمى كه به عللى موفّق به ازدواج نشده و يا در ايّام جوانى شوهرش را از دست داده است و زمينه براى ازدواج دائم او آماده نيست چه طرحى وجود دارد؟ يا بايد اين مردان و زنان را كه شمار آنان، بسيار است، به حال خودشان رها كنيم، و شاهد بى بندبارى و اعمال منافى عفّت در پنهان و آشكار باشيم و در مقابل آلودگى شهوانى كوچه، بازار، مجامع عمومى، محيط هاى ادارى و آموزشى و... بى تفاوت بگذريم; يا با ارائه طرحى، زمينه مساعد ارضاء غريزه جنسى آنان، فراهم گردد، تا تشنگان در اين وادى ـ از زن و مرد ـ به سيرابى نسبى برسند. و در پرتو آن طرح، عفّت و مقام انسانى حفظ شود.

شكى نيست كه راه اوّل و رها گذاشتن افراد با آيه: «اَيَحسَبُ الاِْنسانُ اَنْ يُتْرَكَ سُدَى^[289]تنافى دارد. وجدان هاى پاك به ويژه دين نمى تواند از كنار اين مشكل اساسى، بى تفاوت بگذرد.

اشخاصى كه غريزه جنسى، آنان را بستوه آورده و انديشه و مسايل زندگى آنان را متوجّه خويش ساخته است، خواه مرد يا زن، جز به اطفاء شهوت نمى انديشند و چنانچه راه مشروع، جلوى او گذارده نشود، يا به بيمارى جسمانى و روحى دچار خواهد گشت و يا با اقدامى ناشايست، بر مقام انسانى خويش ضربه اى وارد خواهد ساخت.

تنها راه مشروع و مورد پسند شرع و عقل، ازدواج موقّت است; كه در پرتو آن، زن و مرد با توجّه به ضوابط شرعى، پيمان ازدواج موقّت ببندند، و با بهره مندى شهوانى و لذّت جنسى مشروع از يكديگر، پس از پايان يافتن زمان عقد، جدا شوند.

از آنجا كه در ازدواج موقّت، بيشتر اطفاء شهوت مطرح است تا بقاء نسل و سكونت مرد در پناه زن، اسلام به تمتّع بردن از زنان اهل كتاب به نحو ازدواج موقّت اجازه داده است. حتى با زنى كه معروف به فجور است، تمتّع شهوانى به نحو ازدواج موقّت به شرط رعايت ضوابط و احكام شرعى، جايز است. البته بهتر و رعايت استحباب در اين است كه با زن پاكدامن، و با ايمان پيوند زناشويى موقّت را ببندند.