حضرت فرمود: ميل شهوى شديد او به زن، ضرورت را براى او پيش آورده است. گفتم: از اين ميل شهوى شديد لذّت را طلب مى كند; فرمودند: ـ اين لذّت و تمتّع از همسرش ـ بر او حلال است.

گفتم: روايت مى كنند كه اباذر اين مطالب را از نبّى گرامى(صلى الله عليه وآله وسلم) سؤال كرد، آن بزرگوار فرمودند: از همسر لذّت شهوانى ببر، پاداش بگير.

ابوذر با تعجُّب سؤال كرد كه اين عمل داراى پاداش است؟ رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) در پاسخ فرمودند: همان گونه كه اگر به لذّت و تمتّع حرام روى آورى از آن وزر و وبال مى برى، همچنين زمانى كه به حلال روى آورى، پاداش مى گيرى پس امام صادق(عليه السلام) پس از شنيدن مطب اسحاق بن عمّار، فرمود: آيا نمى نگرى زمانى كه (شهوت شديد جنسى به او روى آورد) اگر بر نفسش بترسد (كه به حرام افتد) پس روى به حلال آورد (و خود را از حرام دور نگهدارد) پاداش خير به او داده مى شود؟^[285]

اين روايت، آشكارا دلالت بر جواز تمتّع شهوانى از همسر دارد، هر چند شخص آبى براى غسل، نداشته باشد و بخواهد به جاى غسل، تيمم بگيرد. گرچه صورتى را كه فرد خوفى بر نفس از به حرام افتادن ندارد و ضرورتى نمى بيند، امام(عليه السلام) از آن به: «ما أحبُّ ان يفعل» تعبير مى كند كه بر كراهت حمل مى شود. و اين هم كراهتى نيست كه احياناً خشم و عدم رضايت خدا را در پى داشته باشد، بل معنايش اين است كه اگر ضرورتى ندارد، مرتكب نشود تا مجبور به تيمّم نگردد و نماز و عبادتش را به وضو به جا آورد. ليكن در صورت ضرورت چنين كراهتى هم وجود ندارد. هر چند به جهت نبودن آب مجبور به تيمّم براى اقامه نماز شود.

در روايت اگر چه تعبير رجل دارد كه شامل مرد مى شود ولكن حكم شرعى اختصاص به مرد ندارد، بل شامل هر مكلّف از مرد و زن مى شود.

«روز جمعه اى بود، رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) از مردى از اصحابشان سؤال كردند؟ آيا امروز را روزه گرفته اى؟ گفت: خير; سؤال كردند: آيا چيزى به عنوان صدقه داده اى؟ عرض كرد؟ نه، به او فرمودند: برخيز به نزد همسرت برو كه آميزش با وى، از جانب تو صدقه اى بر همسر توست.»^[286]