«اعجاب المرء بنفسه برهان نقصه و عنوان ضعف عقله^[28]; نازيدن مرد به خويشن دليل نقصان و عنوان سستى عقل اوست.»

و درباره آز و طمع فرمود:

«اَعْظمُ النّاس ذُلاًّ الطّامع الحَريص المُريبُ^[29]; بزرگترين مردم از روى خوارى، طمع كننده حريص مريب (مضطرب) است.»

و نيز فرموده: «حاصِلُ المَعاصى التَلَفُ^[30]; نتيجه گناهان تلف (و هلاكت اخروى و محروميت از سعادت) است.»

روايات فوق به وضوح و روشنى دلالت دارد بر اين كه صفات رذيلت سبب سقوط و فرو افتادن انسانى است كه قدرت دارد با ديندارى بر مركب شكوه و جلال هستى خويش بنشيند و به جمال و صفات حق، خويشتن را بيارايد. علّت رذايل و پستيها در نفس جز خروج شخص از مسير دين نيست. زيرا كه دين اطاعت از خدا و اتّصال ارادى به مبدأ خوبيها و هستى ها است و خروج از دين، قطع پيوند ارادى با مبدأ زيباييها و كمالها مى باشد. طبق همين قاعده اميرالمؤمنين(عليه السلام) فرمود: «عَلَيْكَ بِطاعَةِ اللّه سُبْحانَهُ فَاِنَّ طاعة اللّه فاضِلَةٌ على كُل شىء^[31];

فرمانبردارى خدا را ملازم باش پس به راستى كه اطاعت خدا بر هر چيزى افزون و برتر است.»

و نيز فرمود: «الطاعة حرزٌ»^[32] اطاعت فرمانبردارى (از خداوند متعال) حرز و پناه از گمراهى دنيوى و عذاب اخروى است، جمله «فاضلة على كل شىء» به اين معنا نيست كه اگر پيروى از خدا با روى آوردن به غير خدا را مقايسه كنى، آنچه از نظر سنجش برترى دارد طاعت خداست و طاعت غير (كه در عرض پيروى از خداست) خوب است. بلكه معناى جمله «فاضلة على كل شىء» اين است; اطاعت از خدا بر هر اطاعتى برترى دارد به نحوى كه اطاعت غير لغو و پوچ است و داراى هيچ گونه حسن و زيبايى نيست; زيرا اطاعتى كه در عرض اطاعت خدا باشد.