و اينك انسان رها شده از ترس آن دو، آزادانه به هرگونه پيوند زناشويى مى تواند، تن دهد. و رو به فحشاء آورد و فحشاء را به بيان راسل: «آن گونه كه در «ژاپن» معمول است بپذيرد»^[260] اما با توجّه به حقيقت انسان و دخالت خواسته هاى انسانى، نظر استقلالى به ابعاد سه گانه، همانند راسل، خارج از شؤون انسانى است و از جايگاه خاص عقلانى برخوردار نيست.       امروز در ميان مكاتب، تنها مكتبى كه به شكلى كامل بين ازدواج و بُعد انسانى هماهنگى ايجاد كرده و ازدواج را همراه با بعد معنوى آن با توجّه به اهداف سه گانه براى انسان ملاحظه مى كند، اسلام است. و در واقع به ازدواج كيفيّت ارزشى مى دهد تا سبب رشد و عظمت انسانى گردد.          

رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) فرمود: «ما يمنع المؤمن ان يتّخذ أهلا لعل اللّه يرزقه نسمة تثقل الارض بلا اِله اِلاّ اللّه^[261];

چه چيز مانع مؤمن است كه همسرى را برگزيند، باشد كه خداوند فرزندى را به او ببخشد كه زمين را با شعار «لااله الاّ اللّه» سنگين كند.»

جمله: «يرزقه نسمة تثقل الارض...» توجّه دادن به وجود نسلى صالح است تا به نداى ذاتى وجودش كه طالب رشد و كمال انسانى هست، پاسخ دهد و جامعه و مردم را به همان رشد در گستره وابستگى انديشه و عمل به خداى متعال دعوت كند.

رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) فرمود: «من تزوّج فقد اعطى نصف السّعادة; و قال: هو اغضّ للبصر و اعفّ للفرج و اكفّ و اشرف^[262];

كسى كه ازدواج كند نصف سعادت را به دست آورده است. و نيز فرمود: ازدواج بهترين وسيله براى نفى نگاه شهوانى، عفّت جنسى، پاكدامنى و شرافت (انسانى) است.»

حديث فوق، ظهورى روشن دارد در اين كه ازدواج با توجّه به مقام انسانى، وسيله اى عالى و سازنده براى حفظ و نگهدارى از آلودگى هاى جنسى و خلاف عقل و ارزشهاى انسانى الهى است.

در قرآن كريم مى خوانيم: «و منْ آياتِهِ أنْ خلَق لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ اَزْواجاً لِتَسْكُنُوا اِليْها و جَعَل بيْنكُم مودّةً و رحْمَةً، اِنَّ فى ذلك لاَيات لِقوْم يتفكّرونَ^[263];