عبوديّت خداى متعال، نه تنها در قرن حاضر كه در هيچ قرنى پايانى نخواهد داشت; زيرا كه فقر و نياز ذاتى انسان به خداى بزرگ بى پايان و وابستگى وجوديش به آن مبدأ هستى بخش، دائمى و هميشگى است.

بنابراين، اديان الهى و همه پيامبران(عليهم السلام) بحسب امر و فرمان او، ما را به بندگى خدا فرا مى خوانند;^[252] تا خلاء وجودى انسان را كه درد نادارى و درد دورى از جمال مطلق، كمال مطلوب و محبوب مطلق است، پر كنند و به غربت او پايان دهند و او را از رنج تنهايى كه در دنياى ماديّت مى برد، برهانند; و به مرحله عالى آرامش و اطمينان برسانند. و او را مشمول خطاب: «يا ايّتها النفس المطئنة ارجعى إلى ربكّ راضيةً مرضيّةً فادخلى فى عبادتى وادخلى جنّتى»;^[253] گردانند.

به هر حال، اديان الهى به ويژه اسلام، انسان را به عبادت خدا مى خوانند تا به نياز ذاتى او (كه رسيدن به اوج ترقّى علم و عرفان الهى و عزّت انسانى است) پاسخ گويند.

مُناجاتُ الْمُطيعينَ لِلّه

مناجات فرمانبران خداوند

بسم الله الرحمن الرحيم

اللّهم الهمنا طاعتك و جنّبنا معصيتك و يسّرلنا بلوغ ما نتمنّى من ابتغآء رضوانك و احللنا بحبوحة جنانك واقشع عن بصائرنا سحاب الاْرتياب و اكْشف عن قلوبنا اَغْشية المرية و الحجاب و اَزْهق الْباطل عنْ ضمآئرنا وَ اَثبت الْحَقَّ فى سرائرنا فاِنَّ الشُّكوك و الظُّنون لَواقحُ الْفتن و مُكدِّرةٌ لِصَفْو الْمنايِح و الْمِنَن.