- انسان شناسى
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
- 175
- 176
- 177
- 178
- 179
- 180
- 181
- 182
- 183
- 184
- همه صفحات
حقيقتاً انسان در شعاع اطاعت محض، بندگى، حمد و ثناى خداوند، كمال را از خالق خويش طلب مى كند، تااين كه از نقص و نادارى بيرون آيد و نفس را مزيّن به صفات ربّ گرداند. در دعاى مناجات المفتقرين، امام سجّاد(عليه السلام) عرض مى كند: «... و فَقْرى لا يُغْنيه اِلاّ خلَّتى لا يَسدُّها الاّ طَولُك و حاجتى لا يَقضيها غَيْرُك و كَربى لا يُفَرّجُه سِوى رَحْمتِكَ...;
خداوندا جز توجّه و احسانت، نادارى و فقرم را (بدل به) بى نيازى نكند... و جز فضل تو، آرزويم را به من نرساند و جز بخشش و بزرگى تو، جلوى نيازم را نبندد و (كسى) جز تو حاجتم را برنياورد، و جز رحمت تو گرفتاريم را نگشايد...»
كمال انسانى، جز رسيدن به غايت آمال و آرزوى ذاتى خويش نيست; كه به كمال مطلق (خداوند) منحصر است. اميرمؤمنان(عليه السلام) در دعاى صباح، عرض مى كنند: «... و أنْتَ غاية مطلوبى وَ مُناىَ فى منقلبى و مثواىَ...;
و تو نهايت مطلوب، آرمان و آرزويم در دنيا و آخرت هستى...»
علىّ بن ابى طالب(عليه السلام) كه خود تجسّم انسان كامل و كمال انسانى است; در مقام مناجات با خدا از خواست ذاتى انسان، سخن مى گويد. و خواست ذاتى انسان، همان است كه در دعاى صباح بيان شده است.
اشتباهى كه در دنياى به اصطلاح پيشرفته امروز وجود دارد، اين است كه برخى از كمال هاى استعدادى كمال انسان پنداشته شده است. و براى اظهار انسانيّت، به وجود آنها بسنده مى كنند.
امروزه رشد علوم تجربى، علوم انسانى، وجود اختراعات، اكتشافات، وجود بناهاى مجلّل، رشد علوم عقلى و... را كه كمال علمى انسان به حساب مى آيد، مصداق كمال نهايى انسان دانسته اند. در صورتى كه كمال علمى مى تواند ابزارى براى نفى انسانيّت، عزّت، شرف و فضايل قرار گيرد; همان گونه كه اينك به صورت ابزارى در دست قدرت طلبان بشرى است. و اين در تضاد با كمال انسانى است كه پيامدى جز عزّت و شرف انسانى ندارد. علوم، معلول تفكر حسّى، تجربى و عقلانى هستند; در حالى كه كمال انسانى، معلول عبوديّت و عين قرب به خداست. و انسان با تفكّر حسّى و عقلى محض تقرّب به خداوند پيدا نمى كند.
