- انسان شناسى
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
- 175
- 176
- 177
- 178
- 179
- 180
- 181
- 182
- 183
- 184
- همه صفحات
ربط ارادى به خداوند متعال در گرو پذيرش دين و عمل به آن است به نحوى كه خروج از دين و عدم پذيرش مساوى با قطع رابطه تشريعى با خداوند است. و قطع اين وابستگى با قطع فيض خاص الهى را به همراه دارد، آن فيضى كه سبب كمال و هستى برتر در شعاع پذيرش دين و عمل صالح مى شود. واسطه در فيض تشريعى خداوند دين است كه واسطه در پيوند حبّ بين دو هستى ـ انسان و خدا ـ مى باشد.
جمله «هدى للمتقين» ظهورى واضح دارد در اين كه دين واسطه در هدايت آنانى است كه تصميم گرفته اند خويشتن را از سقوط در بعد حيوانى و جسمانى برهانند و به نداى فطرت توحيدى خويش پاسخ دهند. ولى آنان كه چنين شرطى را در خود ايجاد نكرده اند و زمينه هدايت را فراهم نياورده اند و غافل از وابستگى وجودى خويش به خدا هستند و به تعبير قرآن مجيد: «بل قُلُوبُهُمْ فى غَمْرَةِ مِنْ هذا;[17]
بلكه دلهاى كافران از اين قرآن يا شناخت دين يا... در غفلت است، ] دين و قرآن واسطه در هدايت آنها نخواهد بود[.»
دين كه ربط و رشته پيوند بين دو هستى در بعد ارادى است خودش امرى وجودى است. امرى كه انسان را در بعد انديشه و عمل تسليم خواسته خدا مى كند و به همين جهت انسان ديندار كسى است كه در مقام رضا و تسليم قرار گيرد[18] و در مسير هستى باشد و در بعد انديشه و عمل به خداوند متعال اتصال ارادى داشته باشد. خروج انسان در مقام اعمال ارادى از پوچى و لغو بودن در گرو ديندارى اوست زيرا هر عمل و صفتى كه پيوند با خدا نداشته باشد، فقط امرى اعتبارى و مجازى است كه بقايى ندارد و امر اعتبارى و مجازى محض و خالص بدون اتصالش با مبدأ كمال وسيله اى براى كمال و رشد انسانى نمى تواند باشد، زيرا كه خود رنگى از كمال انسانى را به همراه ندارد و آنچه دور از كمال انسانى باشد، ايجاد كننده زمينه شرافت و هستى برتر و قرب خدا نيست. زمانى امور اعتبارى و مجازى فراهم آورنده قابليت نايل شدن به كمال برتر است كه پيوندى با حقيقت داشته باشد و پيوند ارادى با حقيقت جز از راه ايمان و ديندارى حاصل نمى شود. بر اساس همين مطلب است كه اميرالمؤمنين(عليه السلام)فرمود: كسى كه دين روزى او شود خير دنيا و آخرت روزى او شده است.[19]
