- انسان شناسى
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
- 175
- 176
- 177
- 178
- 179
- 180
- 181
- 182
- 183
- 184
- همه صفحات
انسان بر اساس اين قانون، كمال خاص خود را طلب مى كند و به عنوان انسان، كمال انسانى را خواهان است.
كمال انسانى، واقعيّتى است كه تمام استعدادها را جهت ظهور فعلى اش به كمك مى طلبد.
و استعدادها ـ در ابعاد انسانى مختلف نفس آدمى ـ زمانى ابزار پديد آمدن كمال انسانى هستند; كه با انگيزه عقلانى و الهى به فعليّت رسيده باشند و با همان انگيزه به كار گرفته شوند.
كمال معنوى انسانى، واقعيّتى است كه منشأ فضايل است و جز اعمال شايسته از آن صادر نمى شود.
بر خلاف كمال علمى، كمال جسمانى، كمال غريزى و... كه زمانى رنگ فضيلت مى گيرند و اقتضاى زيبايى اخلاقى را دارند، كه با صفات برجسته اخلاقى همراه شوند. فلانى عالم است، هنرمند است، سودجو است و... اين جملات به تنهايى در بردارنده انسانيت نيست، ممكن است ذرّه اى از صفات انسانى در او نباشد و عالم بودن، هنرمند بودن و سودجو بودن و... در وى، همراه با حرص، مكر، تكبّر و... باشد.
در صورتى كه كمال انسانى جز با وجود فضايل (كرامت، شرافت، عزّت، تقّرب به خدا و...) معنا و مفهومى ندارد.
كمال انسانى، كمال خاص انسان است كه جز در شعاع عبوديّت و بندگىِ اللّه حاصل نمى شود.
بر اساس درك كلى و جامع ما از توحيد و نگاه ما در شعاع اين درك به انسان، هر كمالى از جانب خدا بخشيده مى شود; زيرا كمال يك واقعيّت وجودى است و غيرخدا بخشنده وجود نيست. و آن موجودى قابليّت كمال يافتن و ظهور را دارد كه وابسته به ذات حق باشد. عبوديّت، وابستگى آدميان در انديشه و عمل به خداى يكتاست كه سبب بخشيدن كمال انسانى از جانب خداوند مى گردد. و از آن، به تقرّب به خدا و رسيدن به معرفت برتر نيز تعبير مى شود.
