«ايّاك و كلَّ عَمَل ينفِر عنك حُرّاً او يذّل لك قدراً أو يجلب عليك شرّاً أو تَحْمِلُ به الى القيامة وِزْراً^[190];

از هر كردار و عملى كه آزاده اى را از تو بربايد، يا قدر و مرتبه تو را پايين آورد و يا سبب شرّ و بدى براى تو شود يا به سبب آن، گناه و بار سنگينى را به جانب قيامت حمل كنى، بپرهيز.»

اصل اين است كه فعّاليّت هاى استعدادى و غريزى در شعاع خواست حقيقت انسانى باشد; در احكام شريعت نيز، چنين جهت گيرى شده است و عقل نيز با آن هماهنگ است.

ليكن، در دنياى مدرن و از سوى مدّعيان تمدّن و آزادى، تنها آزادى هاى استعدادى و غريزى ترويج مى شود. و اين آزادى ها هم بيشتر محصور در آزادى هاى شهوى است. از آن ميان، آزادى اقتصادى، برترى طلبى سياسى و غريزه جنسى، اصل و محور قرار گرفته است و ديگر استعدادها و غرايز درابعاد مختلف حتّى استعداد علمى، حقيقت طلبى و حق جويى بشر در خدمت آزادى هاى شهوى قرار گرفته اند. و اين بزرگترين فاجعه در نظام انسانى و جامعه بشرى است.

انسان، آزادى را براى رسيدن به خواسته هايش طلب مى كند، آيا با تن دادن به آزادى هاى استعدادى و غريزى فردى مى توان به مطلوب رسيد؟ آيا غرق شدن در شهوات و اميال نفسانى و آزاد گذاشتن آنها، تاكنون در طول تاريخ بشريت، انسان يا جامعه اى را سعادتمند و رستگار كرده است؟ به يقين، چنين شيوه اى، جز به تباهى فرد و جامعه نمى انجامد و از تاريخ بشر تا روزگار ما، كسانى ازاين دست را نمى يابيم كه نتيجه اى جز حسرت، حزن، اندوه و در نهايت، پشيمانى برده باشند.

چه زيبا فرمود، امام صادق ششمين پيشواى معصوم شيعه(عليهم السلام) : «مَنْ تعلّق قلبُه بالدُّنْيا تعلّق منها بثلاثِ خصال هَمٌّ لا يفنى و أمل لا يدرك و رجاء لاينالُ^[191];

كسى كه قلبش به دنيا آويخته گردد به سه خصلت از دنيا پيوند خورد; اندوه و گرفتگى خاطرى كه پايان ندارد، آرزويى كه آن را درك نمى كند و اميدى كه به آن نايل نمى شود.»