مثل زندگى دنيا همانند آبى است كه از آسمان نازل كرده ايم كه در پى آن، گياهان (گوناگون) زمين كه مردم و چهارپايان از آن مى خورند، مى رويد تا زمانى كه زمين، زيبايى خود را يافته و آراسته مى گردد و اهل آن، مطمئن مى شوند كه مى توانند از آن بهره ند گردند، (ناگهان) فرمان ما شب هنگام يا در روز (براى نابودى آن) فرا مى رسد (سرمايا صاعقه اى را بر آن مسلّط مى سازيم) و آن چنان آن را درو مى كنيم كه گويى ديروز، هرگز چنين كشتزارى نبوده است.»

اين گونه آيات را براى گروهى كه مى انديشند، شرح مى دهيم.

آنانى كه خوشى، زيبايى، عزّت، خوشبختى و كمال را در پرتو آزادى هاى استعدادى و غريزى مى جويند، غافلند از اين كه دنيا، ثبات ندارد و چنان، زندگى تخيّلىِ آنان را در هم مى پيچد كه گويا هرگز نبوده است. تنها راه نجات داخل شدن در دار سلام است كه خداوند انسان ها را به آن مى خواند:

«وَاللّهُ يَدْعُوا إلى دارالسَّلمِ وَ يَهْدِى مَنْ يَّشاءُ اِلى صراط مُستقيم^[188];

و خداوند به سراى صلح و سلامت دعوت مى كند و هر كس را بخواهد (و شايسته و لايق ببيند) به راه راست هدايت فرمايد.»

خداى بلندمرتبه كه خير خالص است و اراده اش بر هر فعلى، جز حكمت نيست، انسان را به دارسلام كه همان بهشت جاويد باشد فرا مى خواند; بهشتى كه هيچ شرّى در آن نيست و آنچه هست صفا و لذّت است. و اين هدايت به صراط مستقيم است كه به دارسلام منتهى مى شود. امّا خدا كسى را كه بخواهد هدايت مى كند.