]خدايا[ ملاقات و ديدار تو روشنى چشم من، و وصالت آرزوى جان من است; و اشتياقم به سوى توست; و شيفته دوستى تو و دلداده هواى تو هستم; مقصود و مطلوبم رضا و خشنودى توست; حاجت و نيازمنديم ديدن تو، و خواسته ] وجودى و فطرى ام[ جوار تو، و نهايت خواهشم قرب توست; خرّمى، نشاط، آرامش و راحتى ام در مناجات با توست; دواى درد من، شفاى سوز جگرم و خنكى سوز دلم و گشايش غمهايم، نزد توست...»

و در «مناجات المفتقرين» عرض مى كنند:

«... وَ غُلَّتي لا يُبّردُها إلاّ وَصْلُكَ وَ لَوْ عَتي لا يُطفيها إلاّ لِقاءُكَ وَ شَوقي ألَيْكَ لا يَبُلُهُ إلاّ الْنَّظَر إلى وَجْهِكَ وَ قَراري لا يَقِرُّدونَ ذنُوي مِنْكَ^[160]...;

جز وصال تو سوز سينه ام را خنك نكند، جز لقاى تو آتش دلم را خاموش نگرداند، جز نظر به وجه تو اشتياقم را سيراب نسازد، و جز به قرب تو قرار ندارم...»

اين دو قسمت از مناجات امام(عليه السلام) در بردارنده نكاتى است كه بيانگر معيار و خصوصيات محبوب حقيقى، ذاتى و نهايى انسان، و پاسخ صريح به اين سؤال است كه معشوق انسان كيست؟

محبوب حقيقى انسان كسى است كه انسان با وصال و لقاى او و قرار گرفتن در جوارش آرام بگيرد و نفسى مطمئن پيدا كند; عشق به چنين محبوبى در بنيان وجودى ما سرشته شده است.

و چه زيباست اين شعر عارفانه و عاشقانه حضرت امام خمينى(رضي الله عنه) كه:

جز عشق تو هيچ نيست اندر دل ما *** عشق تو سرشته گشته اندر گل ما^[161]