- انسان شناسى
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
- 175
- 176
- 177
- 178
- 179
- 180
- 181
- 182
- 183
- 184
- همه صفحات
«و تَنَزَّه عَنْ مُجانَسَةِ مَخْلُوقاتِه; (خداوند) از همجنس و شبيه بودن به مخلوقاتش منزّه و پاك است».
انسان هرچند در مرتبه نازل وجودى، جمال، عشق، قدرت، و علم را در هستى هاى مادّى و ظاهرى طلب مى كند، لكن در مرتبه عالى هستى خويش آنها را در هستى خالص و مطلق جستجو مى كند. زيرا محدوديت و فناء جمال، حبّ، عشق، قدرت و علم و... را جز حسرتى برجا مانده و رنجى وارد شده بر نفس نمى بيند. به همين جهت با اتّصال ارادى به خداى متعال به ميل ذاتى وجودش ـ كه گرايش به هستى خالص است ـ پاسخ مثبت مى دهد. محو در جمال و حبّ خداوند مى شود و آن چنان لذّتى مى برد كه در وصف نيايد. از مضامين مناجاتها و دعاهاى حضرات معصومين(عليهم السلام) به نحوى مى توان اين مطلب را درك كرد كه آنان چگونه غرق در جمال، حب و لذت خداى بزرگ بوده اند.
اين با توجه به چنين شناختى از هستى انسان بايد ديد چه هدفى در زندگى مناسب شأن اوست؟ و چه چيز را در زندگى بايد هدف اصلى و نهايى خويش قرار دهد، به نحوى كه برگزيدن هدفى غير آن مساوى با نفى حقيقت خود باشد؟.
* هدف زندگى
گرايش ذاتى انسان به خداى متعال معلول وابستگى ذاتى وجودش به خداى متعال مى باشد. ظهور فعلى صحيح اين كشش و ميل در شعاع درك و شناخت درست از وجود خدا امكان پذير است. نبود فهم مطابق با واقع از اللّه احياناً سبب مى شود كه آدمى وجودى را كه خدا نيست به جاى خدا بنشاند. و به بندگى او مشغول شود. مانند: مادّى گرايان كه گمان كرده اند، انسان وابستگى وجودى به اصل مادّه دارد. آنها كيفيت زندگى و هدف زندگى را با توجه به اين نوع وابستگى تعيين و مشخّص مى كنند. هدفى كه مطابقتى خاص با وابستگى خالص به اصل ماده دارد; زيرا بايد اين قاعده رعايت شود كه هدف يك موجود بايد با واقعيت وجودى او مطابق باشد و الاّ هدفى عبث، پوچ و بيهوده است. اگر انسان به طور واقع در ظهور و پديد آمدن خويش به طبيعت وابسته باشد، هيچ شكى نخواهد بود كه هدف قراردادن طبيعت مطابق با واقع است. و هر حركتى كه به طبيعت مادّى منتهى نشود بيهوده خواهد بود.
