* «اسماعيل حميرى» ـ متوفاى 173 هجرى ـ پس از تشرّف به خدمت امام صادق(عليه السلام) و هدايت يافتن به دست آن گرامى، قصيده اى طولانى سرود و ابيات ذيل از آن جمله است:
«وَاُشْهِدُ رَبَّى أنَّ قَوْلَكَ حُجَّةٌ *** عَلَى الْخَلْقِ طُرّاً مِنْ مُطيع وَمُذْنِب
بِاَنَّ وَلِىَّ الاَْمْرِ وَالْقـائِمَ الَّذى *** تَطَلَّعَ نَفْسى نَحْوَهُ بِتَطَرُّب
لَهُ غَيْبَةٌ لا بُدَّ مِنْ أنْ يَغيبَها *** فَصَلّى عَلَيْهِ اللّهُ مِن: مَتَغَيِّب
فَيَمْكُثُ حيناً ثُمَّ يَظْهَرُ حينَهُ *** فَيَمْلاَُ عَدْلا كُلَّ شَرْق وَمَغْرِب»[16]
ترجمه:
«و پروردگارم را گواه مى گيرم كه قول تو (حضرت صادق(عليه السلام)) بر همه خلق چه مطيع و چه گناهكار، حجّت است.
(كه فرموده اى) ولىّ امر و قائمى كه جانم مشتاق اوست، غيبتى دارد كه بدون ترديد غايب خواهد شد، درودهاى خدا بر اين غايب باد.
مدّتى در پس پرده غيبت مى ماند و سپس ظهور مى كند و شرق و غرب جهان را پر از عدل و داد مى سازد».
* «دِعبل خُزاعى» شاعر تواناى سده سوم هجرى ـ متوفاى 246 ـ در قصيده اى كه در خدمت امام رضا(عليه السلام)خواند چنين سروده است:
