وقتى آدم(عليه السلام) به فرمان خدا علم خود را براى فرشتگان آشكار ساخت و آنان به حقيقت وجودى حجّت هاى الهى و منزلت عظيم آنان نزد خدا آشنا شدند، دريافتند تسبيح و تقديس فرشتگان قابل قياس با تسبيح و تقديس اولياء و حجج الهى نيست و چون اين برجستگان از نوع بشرند آفرينش نوع بشر به جا و شايسته است و ترجيح دارد.
پس وجود اين برجستگان است كه فلسفه آفرينش را قانع كننده مى سازد و همه فرشتگان سر تسليم فرود مى آورند زيرا عبادت برجستگان بى مانند است و عبادتى جاى عبادت آنان را نمى تواند بگيرد; و همان طور كه وجود حجّت هاى الهى براى آغاز و آفرينش و پيدايش نوع بشر مقنع بود، در ادامه حيات و استمرار سلسله بشريت نيز مقنع است و بايد حجّت الهى هميشه در جامعه انسانى وجود داشته باشد; اگر نعمت هستى شامل حال ماست به بركت وجود اين شايستگان است و اگر اين بزرگواران نبودند ما به وجود نمى آمديم و هم اكنون كه لباس هستى بر تن داريم اگر كسى از آنان نباشد باز به عدم و نيستى خواهيم پيوست; بنابراين حجج الهى نه تنها در معارف و علوم ولى نعمت ابناء بشرند; بلكه در نعمت هستى و وجود نيز ولى نعمتند و بر ما منّت دارند.
در زيارت جامعه مى خوانيم:
* «مَوالِىَّ لا اُحْصى ثَنائَكُمْ وَلا أبْلُغُ مِنَ الْمَدْحِ كُنْهَكُمْ وَمِنَ الْوَصْفِ قَدْرَكُمْ وَأنْتُمْ نُورُ الاَْخْيارِ وَهُداةُ الاَْبْرارِ وَحُجَجُ الْجَبّارِ بِكُمْ فَتَحَ اللّهُ وَبِكُمْ يَخْتِمُ وَبِكُمْ يَنْزِلُ الْغَيْثَ وَبِكُمْ يُمْسِكُ السَّماءَ أَنْ تَقَعَ عَلَى الاَْرْضِ إِلاّ بِاِذْنِهِ وَبِكُمْ يُنَفِّسُ الْهَمَّ وَيَكْشِفُ الضُرَّ...; اى ولى نعمت هاى من، ثنايتان را نمى توانم شماره كنم و كُنِه حقيقت شما را نمى توانم مدح نمايم و از توصيف قدر و منزلتتان ناتوانم; شما نور خوبان و هادى نيكان و حجت هاى خداى جبّاريد، خداوند به خاطر شما آفرينش را آغاز كرد و به خاطر شما به جهان پايان مى دهد، و به خاطر شما باران فرو مى فرستد و به خاطر شما آسمان را از فرو ريختن بر زمين نگه مى دارد، و به خاطر شما گرفتارى را رفع و سختى و ناراحتى را برطرف مى سازد».
