مرحوم طبرسى نيز در كتاب «احتجاج» از امام صادق(عليه السلام)نقل كرده است كه ضمن حديثى فرموده اند: «وَاَمّا مَنْ كانَ مِنَ الْفُقَهاءِ صائِناً لِنَفْسِه حافِظاً لِدينِه مُخالِفاً لِهَواهُ مُطيعاً لاَِمْرِ مَوْلاهُ فَلِلْعَوامِ أَنْ يُقَلِّدوُهُ;^[106] هر يك از فقهاء كه مراقب نفسش و نگهبان دينش، و مخالف هوى و هوسش، و مطيع فرمان مولايش (يعنى ائمه(عليهم السلام)) باشد بر عوام لازم است كه از او تقليد كنند».

بدين ترتيب امور مسلمين در زمان غيبت كبرى به دست ولى فقيه قرار گرفت كه با نظر او بايد انجام و جريان يابد، گرچه منصب فتوى و قضاوت و حكم براى فقهاء از پيش توسط ائمه معصومين قرار داده شده بود ولى رسميت مرجعيت و زعامت فقهاء اسلام از اين تاريخ پديد آمد و تا ظهور آن حضرت ادامه خواهد داشت.

* * *

آثار مثبت و منفى غيبت

ايمان به حضرت مهدى(عليه السلام) سبب رشد فكر و اميد است، ايمان به مهدى موعود و احتمال آنكه هر ساعتى ممكن است آن حضرت ظهور فرمايد در پاكدلان و شايستگان اثرى ژرف و سازنده دارد; آنان خود را آماده مى سازند و از ظلم ها و تجاوزها دورى مى جويند و به عدالت و برادرى عشق مىورزند تا توفيق يارى امام(عليه السلام)و درك محضرش را بيابند و از ديدار و زيارتش محروم نشوند و به آتش دورى و ناخشنودى آن گرامى نسوزند. ايمان به حضرت مهدى(عليه السلام)كه زير بار هيچ حكومتى از حكومت هاى فاسد و ستم پيشه نرفته است حالتى در پيروانش به وجود مى آورد كه در برابر هر ظالم و طاغوتى مقاومت كنند و زير بار او نروند و او را نفى نمايند.

ايمان به ظهور آن گرامى نبايد موجب شود كه مسلمانان امور را به آينده واگذار كنند و گوشه گيرى و انزوا پيش گيرند و در امور، امروز و فردا نمايند و تسلط كفار و اشرار را بپذيرند و از كوشش در راه ترقى علمى و صنعتى دريغ ورزند و به اصلاحات اجتماعى دست نزنند.