از سوى امام قائم(عليه السلام) در مورد حسين بن روح اين توقيع صادر گرديد:
ما او را مى شناسيم; خداوند تمامى خير و رضاى خويش را به او بشناساند و به توفيق خود او را يارى نمايد. از مكتوب او مطلع شديم و نسبت به او وثوق و اطمينان داريم و او را نزد ما مكان و منزلتى است كه خشنودش مى سازد، خداوند در احسان خويش به او بيفزايد كه خدا ولىّ و تواناى بر همه چيز است و سپاس خداى را كه شريكى ندارد و درود و سلام فراوان خدا بر فرستاده او محمّد و بر خاندان او».
اين نامه روز يكشنبه 6 شوّال سال 305 هجرى قمرى صادر شد.[93]
از «ابو سهل نوبختى» كه از متكلّمين بزرگ بغداد و نيز بزرگ خاندان نوبختى بود و كتاب هاى بسيار تأليف كرده است پرسيدند: «چرا نيابت به شيخ ابوالقاسم، حسين بن روح، رسيد و شما به اين مقام نائل نشدى؟»
گفت: «آنان (ائمه(عليهم السلام)) داناترند و آنچه برگزينند (شايسته تر و مناسب تر است)، ولى من فردى هستم كه با خصم برخورد و مناظره مى كنم و اگر (نائب امام بودم و) مكان امام زمان(عليه السلام) را مى دانستم چنانكه اكنون ابوالقاسم حسين بن روح (به جهت نيابت) مى داند، و (در گير و دار بحث پيرامون امام با مخالفان) در تنگنا قرار گيرم ممكن است (نتوانم خود را كنترل كنم و) جاى امام را افشا نمايم; ولى ابوالقاسم (حسين بن روح در خوددارى و كتمان اسرار چنانست كه) اگر امام(عليه السلام) در زير دامان او مخفى باشد و او را با آلات برنده تكّه تكّه نمايند دامان خود را از او برنمى دارد (و او را به دشمن نشان نخواهد داد)».[94]
جناب ابوالقاسم حسين بن روح، حدود 21 سال مقام نيابت داشت، و قبل از وفات امور نيابت را به امر امام به «ابوالحسن على بن محمد سَمَرى» واگذاشت و در ماه شعبان سال 326 هجرى درگذشت كه آرامگاه او در بغداد است.[95]
ابوالحسن سَمَرى
مؤلف كتاب «منتهى المقال» درباره نائب چهارم، جناب ابوالحسن على بن محمد سمرى، مى نويسد: «جلالت قدر او آنچنان زياد است كه نيازى به توصيف ندارد».[96]
