آيا پنداشته ايد كه خداوند پس از آنكه امام گذشته (امام يازدهم) را قبض روح فرمود و به سوى خود برد، دين خود را باطل و سبب و وسيله ميان خود و خلق را قطع كرده است; هرگز چنين نيست و نخواهد بود تا قيامت برپا گردد و امر خدا ظاهر شود در حالى كه خوشايندشان نباشد. پس از خدا بپرهيزيد و تسليم ما باشيد و امر را به ما برگردانيد، من شما را نصيحت كردم و خدا گواه بر من و شماست».[77]
«عثمان بن سعيد» پيش از وفات به فرمان امام عصر(عليه السلام) فرزند خود «ابوجعفر محمد بن عثمان» را به جانشينى خود و نيابت امام معرفى كرد.
*
ابوجعفر محمّد بن عثمان بن سعيد عَمْرى
«محمد بن عثمان» نيز همچون پدر از بزرگان شيعه و در تقوى و عدالت و بزرگوارى مورد اعتماد و احترام شيعيان بود، و قبلا نيز حضرت عسكرى(عليه السلام) نسبت به او و پدرش اظهار اعتماد و اطمينان فرموده بود و مرحوم شيخ طوسى مى نويسد: «شيعه بر عدالت و تقوى و امانت او اتفاق داشتند».[78]
پس از درگذشت نائب اول جناب «عثمان بن سعيد»، توقيعى[79] از جانب امام زمان(عليه السلام) در مورد وفات او و نيابت فرزندش «محمّد» صادر شد كه ترجمه آن چنين است:
«اِنّا لِلّهِ وَاِنّا اِلَيْهِ راجِعُونَ، در برابر فرمان او تسليم و به قضاى او راضى هستيم، پدرت سعادتمند زيست و پسنديده درگذشت، خداوند او را رحمت كند و به پيشوايان و سرورانش(عليهم السلام) ملحق سازد، همواره در كار آنان جهد مىورزيد و در آنچه موجب تقرّب به خداى عزيز و جليل و پيشوايان بود مى كوشيد، خداوند روى او را شاد و شاداب دارد و از لغزشش درگذرد».
