«حكيمه» مى گويد: «من تا سپيده دم مراقب نرجس بودم، و او با آرامش نزد من خوابيده بود، و هيچ حركتى هم نمى كرد، تا در پايان شب و به هنگام طلوع فجر هراسان از جاى جست، من او را در آغوش گرفتم و نام خدا را بر او خواندم».
امام(عليه السلام) ـ از اطاق ديگر ـ صدا زد: «سوره «انّا انزلنا» را بر او بخوان!» و من خواندم و از نرجس حالش را جويا شدم، گفت: «آنچه مولاى من به تو خبر داد آشكار شده است».
من همچنانكه امام فرمان داده بود به خواندن «انّا انزلنا» ادامه دادم، در اين هنگام جنين از درون شكم با من همصدا شد و همچنانكه من انا انزلنا مى خواندم او نيز مى خواند، و بر من سلام كرد. سخت هراسان شدم، امام(عليه السلام) صدا زد: «امر خداى متعال تعجّب مكن، خداى متعال ما (ائمه) را در كوچكى به حكمت گويا مى سازد و در بزرگى حجّت در زمين قرار مى دهد».
هنوز سخن امام به پايان نرسيده بود كه نرجس از نزد من ناپديد شد چنانكه گويى پرده اى ميان من و او آويخته اند كه او را نمى ديدم; فرياد كشيدم و به سوى امام دويدم، امام فرمود: «عمّه بازگرد، او را در جاى خويش خواهى يافت».
بازگشتم، و طولى نكشيد كه حجاب ميان من و او برطرف شد و نرجس را ديدم كه چنان در نور غرق است كه چشمم را از ديدنش مى پوشاند، و پسرى را كه متولد شده بود ديدم كه در سجده است و به زانو افتاده و انگشتان سبابه بلند كرده و مى گويد: «اَشْهَدُ اَنْ لا اِلهَ إِلاَّ اللّهُ وَحْدَهُ لا شَريكَ لَهُ وَأنَّ جَدّى مُحَمَّداً رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِه وَأنَّ أبى اَميرُ الْمُؤْمِنينَ» و آنگاه بر امامت يكايك امامان تا خودش گواهى داد، و گفت: «بار خدايا ميعاد مرا عملى ساز و كارم را به سرانجام برسان، و گامم را استوار بدار، و زمين را به وسيله من از عدل و داد پر كن...».[56]
پنهان بودن ميلاد امام
تاريخ دوران بنى اميّه و بنى عبّاس، به ويژه از زمان امام ششم حضرت صادق(عليه السلام)به بعد، گواه آنست كه خلفاء نسبت به امامان معصوم بسيار حسّاس شده بودند و اين بدان جهت بود كه آن گراميان بسيار مورد توجّه جامعه بودند و هر چه زمان پيش مى رفت نفوذ آنان بيشتر و علاقه مردم به آن بزرگواران افزونتر مى شد، تا آنجا كه خلفاء عباسى حكومت خود را در معرض خطر مى ديدند، به ويژه كه شهرت داشت مهدى موعود(عليه السلام) از نسل پيامبر و از دودمان امام معصوم و حضرت عسكرى به وجود خواهد آمد و دنيا را از عدل و داد پر مى سازد;
