همچنان كه اشاره شد او اوّلين نائب از نوّاب خاص امام عصر (عجل الله تعالى فرجه الشريف) است و قبلا نيز امام هادى و امام عسكرى(عليهما السلام) مردم را به وى ارجاع مى دادند تا مسائل و احكام را از او فرا گيرند. امام هادى و امام عسكرى(عليهما السلام) هر يك درباره او مى فرمودند: «ابو عمرو (عثمان بن سعيد) مورد وثوق و امين من است، آنچه نقل كند از من نقل مى كند، و آنچه به شما برساند از جانب من به شما رسانده است».^[69]

شهادت

خلفاى بنى عباس و كارگزاران حكومت آنان شنيده بودند كه امامان اهلبيت(عليهم السلام)دوازده نفرند و دوازدهمين آنان پس از غيبت و ظهور بساط ستمگران را برمى چيند، و به حكومتهاى باطل پايان مى دهد و جهان را از عدل و داد پر مى سازد. آگاهى از اين موضوع به ويژه در اين اواخر (دوران امام هادى امام عسكرى) موجب نگرانى خلفا بود، به همين جهت به شدّت از امام عسكرى(عليه السلام) مراقبت مى كردند و بسيار مايل بودند كه از امام فرزندى به وجود نيايد. همه امور امام را از راههاى گوناگون زير نظر داشتند; حتّى امام را چندين بار زندانى كردند و سرانجام «معتمد عباسى» كه مى ديد توجه مردم به امام روز به روز بيشتر مى شود و زندان و اختناق و مراقبت تأثير معكوس دارد، طاقت نياورده و تصميم به قتل آن گرامى گرفت و امام را پنهانى مسموم ساخت و امام در هشتم ربيع الاوّل 260 هجرى به شهادت رسيد. صلوات الله عليه وعلى آبائه الطاهرين.

نفوذ امام در جامعه و به ويژه هراس از طغيان شيعيان و علويان، معتمد عباسى را از اينكه مسموم شدن امام برملا شود بسيار به وحشت مى انداخت. بنابراين به هر وسيله كوشش كرد اين جنايت را بپوشاند; «ابن صباغ مالكى» در «فصول المهمه» از قول «عبدالله بن خاقان» يكى از درباريان عباسى مى نويسد:

«... هنگام درگذشت امام ابومحمد حسن بن على عسكرى(عليه السلام)، معتمد خليفه عباسى، حال مخصوصى پيدا كرد كه ما از آن شگفت زده شديم و فكر نمى كرديم چنين حالى از او كه ] ـ كه خليفه وقت بود و قدرت را در دست داشت ـ [ ديده شود. وقتى ابومحمد (امام عسكرى) رنجور شد، پنج نفر از اطرافيان خاص خليفه كه همه از فقيهان دربارى بودند به خانه امام گسيل شدند.