وقتى بيرون آمديم غلام آن حضرت نزد ما آمد و به پدرم كيسه پولى داد و گفت: «اين 500 درهم است، 200 درهم براى لباس، 200 درهم براى پرداخت بدهى، و 100 درهم براى مخارج.»

و به من كيسه ديگرى داد و گفت: «اين 300 درهم است، 100 درهم براى خريد چارپا و 100 درهم براى لباس و 100 درهم براى مخارج، و به سوى جبل نرو، به «سورا» (جايى است در عراق) برو...».^[29]

عبادت امام

امام عسكرى(عليه السلام) همانند پدران گرامى خود در توجه به عبادت خدا نمونه بود، هنگام نماز از هر كارى دست مى كشيد و چيزى را بر نماز مقدّم نمى داشت; ابوهاشم جعفرى مى گويد: «خدمت امام عسكرى شرفياب شدم، امام مشغول نوشتن چيزى بود، وقت نماز فرا رسيد، امام نوشته را كنار گذاشت و به نماز ايستاد...».^[30]

كيفيت و چگونگى عبادت امام ديگران را به ياد خدا مى انداخت و گاه افراد گمراهى را اساساً عوض مى كرد و به راه مى آورد. وقتى كه امام در زندان «صالح بن وصيف» بود برخى از عباسيان از زندانبان خواستند بر امام سخت بگيرد. او دو نفر از بدترين مأموران خود را بر امام گماشت، امّا آن دو در اثر معاشرت با امام دگرگون شدند و در عبادت و نماز به مرحله اى عظيم رسيدند.

زندانبان آن دو را فرا خواند و گفت: «واى بر شما، در مورد اين مرد چه وضعى داريد؟»

گفتند: «ما چه بگوييم در مورد كسى كه روزها روزه است و همه شب به عبادت مى ايستد و به غير عبادت سخن نمى گويد و مشغول نمى شود، وقتى بر ما نظر مى افكند ما را لرزه مى گيرد و كنترل خود را از دست مى دهيم!...»^[31]