16. «مَنْ وَثِقَ بِاللّهِ وَتَوَكَّلَ عَلَى اللّهِ نَجاهُ اللّهُ مِنْ كُلِّ سُوء وَحَرَزَ مِنْ كلِّ عَدُوٍّ;^[77] هر كس به خدا اعتماد داشته باشد و بر او توكل كند، خدا او را از هر بدى نجات مى بخشد و از هر دشمنى حفظ مى كند».

17. «اَلدِّينُ عِزٌّ، وَالْعِلْمُ كَنْزٌ، وَالصُّمْتُ نُورٌ، وَلا هَدْمَ لِلدّينِ مِثْلُ الْبِدَعِ، وَلا اَفْسَدَ لِلرِّجالِ مِنَ الطَّمَعِ، وَبِالرّاعى تَصْلَحُ الرَّعيَّةُ وَبِالدُّعاءِ تُصْرَفُ الْبَلِيَّةُ;^[78] دين مايه سربلندى است، و دانش گنج است، و سكوت نور است، و هيچ چيز مثل بدعتها دين را از بين نمى برد، و هيچ چيز مانند طمع، مردان را فاسد نمى سازد، بوسيله زمامدار لايق و صالح مردم اصلاح مى شوند، و با دعا و خواهش از خدا بلا برطرف مى گردد».

18. «اَلصَّبْرُ عَلَى الْمُصيبَةِ مُصيبَةٌ لِلشّامِتِ;^[79] شكيبايى بر مصيبتى كه بر انسان وارد شده براى دشمنى كه مى خواهد شماتت و سرزنش كند مصيبت است».

19. «كَيْفَ يَضيعُ مَنِ اللّهُ كافِلُهُ، وَكَيْفَ يَنْجُو مَنِ اللّهُ طالِبُهُ;^[80] چگونه ممكن است كسى كه خدا سرپرست اوست تباه شود، و چگونه ممكن است كسى كه خدا در تعقيب اوست رهايى يابد».

20. «قالَ(عليه السلام) فى جَوابِ رَجُل قالَ لَهُ اُوصِنى بِوَصِيَّة جامِعَة مُخْتَصَرَة: صُنْ نَفْسَكَ عَنْ عارِ الْعاجِلَةِ وَنارِ الاْجِلَةِ;^[81]شخصى از امام(عليه السلام) تقاضا كرد او را در جمله اى كوتاه نصيحتى جامع فرمايد، امام فرمود: خود را از ]كارهايى كه موجب[ ننگ در دنيا و عذاب در آخرت است حفظ كن».