1ـ على بن مهزيار
از ياران خاص و جزو وكلاى امام جواد(عليه السلام) بود و از اصحاب امام رضا و امام هادى(عليهما السلام) نيز محسوب مى شود. بسيار عبادت مى كرد و در اثر سجده هاى طولانى پيشانيش پينه بسته بود. هنگام طلوع آفتاب سر به سجده مى نهاد و سر بر نمى داشت تا هزار تن از مؤمنان را دعا مى كرد و از خداى متعال براى آنان آنچه براى خود مى خواست مسئلت مى نمود.
على بن مهزيار در اهواز مى زيست و بيش از سى كتاب تأليف كرد.[49]
در مراتب ايمان و عمل به چنان مقام ارجمندى نائل شد كه يكبار امام جواد(عليه السلام) در تقدير از او نوشت: «بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ. اى على! خداوند به تو پاداشى نيكو عطا فرمايد و تو را در بهشت جاى دهد و در هر دو جهان از خوارى نگاهدارد و در آخرت با ما محشور نمايد. اى على! من تو را در خيرخواهى و اطاعت و احترام و خدمت و انجام آنچه بر تو واجب است آزموده ام، و اگر بگويم هيچ كس را چون تو نيافته ام اميد آن دارم كه در اين گفتار راستگو باشم. خداوند بهشتهاى فردوس را پاداش تو قرار دهد. مقام تو و نيز خدمات تو در گرما و سرما و شب و روز بر من پوشيده نيست. از خدا مسئلت مى دارم در قيامت هنگامى كه همه مردم جمع مى شوند، تو را به رحمت ويژه اى اختصاص دهد چنانكه مورد غبطه و حسرت ديگران قرارگيرى. اِنَّهُ سَميعُ الدُّعاء».[50]
2ـ احمد بن محمد بن ابى نصر بزنطى
از مردم كوفه و جزو ياران ويژه امام رضا و امام جواد(عليهما السلام) و نزد آن دو امام معصوم بسيار ارجمند بود. چندين كتاب و از جمله كتاب الجامع را تأليف كرد. فقاهت او را همه دانشمندان شيعه قبول دارند و او را مورد اطمينان كامل مى دانند.[51]