حسين مكارى مى گويد: در بغداد خدمت امام جواد(عليه السلام)شرفياب شدم و زندگيش را ديدم در ذهنم خطور كرد كه «امام به اين زندگى مرفه رسيده هرگز به وطن خود، مدينه، باز نخواهد گشت». امام لحظه اى سر به زير افكند، آنگاه سربرداشت در حالى كه از اندوه رنگش زرد شده بود فرمود: «اى حسين! نان جوين و نمك خشن در حرم رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم)، پيش من، از آنچه مرا در آن مى بينى محبوبتر است».^[45]

به همين جهت امام در بغداد نماند و با همسرش «ام الفضل» به مدينه بازگشت و تا سال 220 همچنان در مدينه باقى ماند.

شهادت امام

مأمون در سال 218 هجرى مرگش فرا رسيد و پس از او برادرش معتصم جاى او را گرفت. در سال 220 هجرى معتصم امام را از مدينه به بغداد آورد تا از نزديك مراقب او باشد. چنانكه قبلا ذكر شد در مجلسى كه براى تعيين محل قطع دست دزد تشكيل داده بودند، امام را نيز شركت دادند و قاضى بغداد ـ ابن ابى دواد ـ و ديگران شرمنده شدند. چند روز بعد از آن ابن ابى دواد از حسد و كينه توزى نزد معتصم رفت و گفت: «به جهت خيرخواهى به شما تذكر مى دهم كه جريان چند روز قبل به صلاح حكومت شما نبود، زيرا در حضور همه دانشمندان و مقامات عاليه مملكتى، فتواى ابوجعفر (امام جواد) يعنى كسى را كه نيمى از مسلمانان او را خليفه و شما را غاصب حق او مى دانند، بر فتواى ديگران ترجيح دادى و اين خبر ميان مردم منتشر و خود برهانى براى شيعيان او شد».

معتصم كه مايه هر نوع دشمنى با امام را در خود داشت از سخنان ابن ابى دواد بيشتر تحريك شد و در صدد قتل امام برآمد. سرانجام منظور پليد خود را عملى ساخت و امام را در آخر ذيقعده سال 220 هجرى قمرى مسموم و شهيد نمود.

پيكر پاك امام ابوجعفر، جواد، را در كنار قبر جدّ گراميش امام موسى بن جعفر، در گورستان قريش در بغداد بخاك سپردند،^[46]صلى الله عليه وعلى آبائه الطاهرين. مزار اين دو گرامى هم اكنون به كاظمين مشهور است و از دير باز زيارتگاه مسلمانان بوده است.