2. با اين وصلت، امام را با دربار پر عيش و نوش خود مرتبط و آن بزرگوار را به لهو و لعب و فسق و فجور بكشاند و بدين ترتيب بر عظمت امام لطمه وارد سازد و او را در انظار از مقام ارجمند عصمت و امامت ساقط و خوار و خفيف نمايد.

3. محمد بن ريان مى گويد: مأمون هر چه مى كوشيد امام جواد(عليه السلام)را به لهو و لعب وادار سازد، موفق نمى شد. در مجلسى كه به عنوان جشن ازدواج امام برپا ساخت، صد كنيز زيبا را كه هر يك جامى پر از جواهرات در دست دشتند واداشت تا چون امام وارد شد و بر جاى خود نشست به استقبال او بروند و آنان اين كار را كردند; اما امام هيچ توجهى و اعتنايى به آنان ننمود و عملا فهماند كه از اين كارها بيزار است.

4. در همين مجلس مطربى را براى خواندن و نواختن آورده بودند; اما همين كه او كار خود را شروع كرد امام بانگ بر او زد: «از خدا بترس». مطرب از صلابت فرمان امام كه از ژرفاى معنويت و نيروى الهى آن گرامى مايه داشت، چنان مرعوب شد كه آلات موسيقى از دستش فرو افتاد و ديگر هرگز تا زنده بود نتوانست از دستهايش براى ساز و نوا استفاده كند.^[42]

5. همچنانكه اشاره كرديم با اين وصلت علويان را از اعتراض و قيام عليه خود باز دارد و خود را دوستدار و علاقمند به آنان وانمود كند.

6. عوامفريبى; چنانكه گاهى مى گفت: «من به اين وصلت اقدام كردم تا ابوجعفر(عليه السلام) از دخترم صاحب فرزند شود و من پدربزرگ كودكى باشم كه از نسل پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) و على بن ابيطالب(عليه السلام)است.^[43] اما خوشبختانه اين حقه مأمون نيز بى نتيجه بود. زيرا دختر مأمون هرگز فرزندى نياورد و فرزندان امام جواد(عليه السلام) ـ امام دهم على هادى(عليه السلام)، موسى مبرقع، حسين، عمران، فاطمه، خديجه، ام كلثوم، حكيمه ـ همگى از همسر ديگر امام كه كنيزى نيك سيرت و بزرگوار به نام سمانه مغربيه بود، به وجود آمدند.^[44]

روى هم اين ازدواج كه مأمون بر آن اصرار مىورزيد، كاملا جنبه سياسى داشت. بنابراين با آنكه اين وصلت با زندگى مرفهى توأم بود، براى امام كه همچون پدران گراميش به دنيا توجهى نداشت، نمى توانست ارزشى داشته باشد; بلكه اصولا زندگى با مأمون براى آن حضرت تحميلى و پر رنج بود.