از جمله شگفتى ها درس ناخواندگى عموم پيامبران و امامان است كه علومشان را از استادان بشرى فرا نگرفته اند; بلكه از ذات لايزال الهى كسب علم نموده اند.
همين ويژگى (بى نيازى از درس خواندن و آموزش) موجب آن بود كه سن و سال در رسالت و مأموريت الهى پيشوايان آسمانى نقشى نداشت، بلكه به تأييد خداى متعال و به خواست او در هر سن و سالى ممكن بود از جانب خدا به نبوت و پيشوايى و هدايت انسانها برگزيده و گسيل شوند; چنانكه برخى در ميانسالى و برخى در سنين بالاتر و برخى در جوانى و حتى در كودكى به مقام شامخ خليفة اللهى نائل گشتند كه نيل به اين مقام جز با خواست خداى متعال ممكن نيست، و آنجا كه خواست خدا باشد سن و سال نقشى نخواهد داشت.
چنين بود كه مى بينيم به تصريح قرآن حضرت يحيى در كودكى و حضرت عيسى در گهواره پيامبرند:
«يا يَحْيى خُذِ الْكِتابَ بِقُوَّة وَاَتَيْناهُ الْحُكْمَ صَبِيّاً»[1]
«قالُوا كَيْفَ نُكَلِّمُ مَنْ كانَ فِى الْمَهْدِ صَبِيّاً قالَ اِنّى عَبْدُاللّهِ آتانِىَ الْكِتابَ وَجَعَلَنى نَبِيّاً»[2]
بنابراين از خامى و نادانى است كه برخى مخالفان بر امامت بعضى از امامان پاك ما كه به خواست خدا در سنين كودكى بر مسند امامت نشسته اند، خرده بگيرند. با آنچه گفتيم و قرآن كريم نيز گوياى آنست جز نابخردان نمى توانند اعتراضى داشته باشند كه چرا امام جواد(عليه السلام)در سن هشت يا نه سالگى به امامت رسيده است.
حضرت امام ابوجعفر محمد بن على الجواد(عليه السلام) پس از شهادت پدر گراميش، به تصريح پيشوايان گذشته و با تعيين قبلى از طرف امام هشتم، عهده دار امامت و خلافت خدا در زمين شد، و به جهت خردسالى، بسيار اتفاق افتاد كه دشمنان و كم خردان ايشان را مى آزمودند، اما تجلى علوم الهى آن گرامى چنان چشمگير بود كه به راستى براى تأييد نبوت حضرت يحيى و عيسى بايد امامت آن گرامى را شاهد آورد، نه نبوت آن دو را بر امامت ايشان.
