نبود، پيوسته چنين بود تا خدا به رحمت خود او را قبض روح كرد و به بهشت منتقل ساخت...».^[71]

3ـ مفضّل بن عمر جعفى

مفضّل از بزرگان ياران امام صادق و از خواص او و يكى از فقهاى بزرگ موثق است.^[72] او از نزديكان امام محسوب مى شد و متصدى برخى از امور آن حضرت بود.^[73]

گروهى از شيعيان به مدينه آمدند و از امام صادق(عليه السلام) تقاضا كردند شخصى را به ايشان معرفى نمايند كه به هنگام نياز در امور دينى و احكام شرعى به او مراجعه كنند، امام فرمود: «هر كس سؤالى داشت نزد من بيايد و از خودم بپرسد و برود».

آنان اصرار كردند كه حتماً شخصى را نيز تعيين فرمايد، فرمود: «مفضّل را برايتان تعيين كردم، آنچه بگويد بپذيريد، زيرا او جز حق نمى گويد...».^[74]

امام صادق(عليه السلام) در چند جلسه درسهاى ويژه اى در توحيد براى مفضّل فرمودند كه مجموع آن به صورت كتاب توحيد مفضّل، مشهور است و قبلا آن را معرفى و فرازهايى از آن را ذكر كرديم. اين درسها شاهدى است بر عنايت مخصوص امام نسبت به مفضّل و علوّ مرتبت و مقام او نزد امام.

مفضّل نزد امام صادق(عليه السلام) چنان محبوب بود كه يكبار امام به او فرمود: «به خدا سوگند تو را دوست دارم و كسى را كه تو را دوست دارد نيز دوست مى دارم...».^[75]

امام كاظم(عليه السلام) در مورد مفضّل مى فرمود: «مفضّل همدم و موجب راحتى من است».^[76] و هنگامى كه مفضّل از دنيا رفت فرمود: «خدا او را رحمت كند، او پدرى بود بعد از پدر، هم اكنون او راحت و آسوده شد».^[77]