گفت: آنچه من دريافتم اين است كه از خوف خدا بسيار مى گريست».^[42]

*شيخ مفيد مى فرمايد: «گروهى از شيعه ـ زيديّه ـ معتقدند كه زيد پس از پدر بزرگوارش امام بود، سبب اين اعتقاد آنست كه زيد قيام با شمشير (مسلحانه) كرد، و مردم را به آل محمد(صلى الله عليه وآله وسلم) دعوت مى نمود، و آنان گمان كردند امامت خود را در نظر دارد، در حالى كه اين طور نبود و او مى دانست كه پس از پدر، برادرش حضرت باقر(عليه السلام) امام است، و امام باقر(عليه السلام) نيز به هنگام وفات حضرت صادق(عليه السلام)را براى امامت تعيين و معرفى كرد».^[43]

* * *

قيام زيد

زيد براى شكايت از خالد بن عبدالملك، فرماندار مدينه، به شام نزد هشام بن عبدالملك اموى رفت، ولى هشام براى آنكه زيد را تحقير كند او را به حضور نمى پذيرفت. زيد اعتراض و دادخواهى خود را توسط نامه براى هشام فرستاد ولى هشام اعتنايى نكرد و ذيل نامه او نوشت به محل خود باز گرد. زيد گفت: «به خدا سوگند برنمى گردم»... و مدتى در شام ماند تا هشام به او وقت ملاقات داد; ولى هشام به گروهى از شاميان سپرده بود كه هنگام ورود زيد دور او را بگيرند، چنانكه زيد نتواند به هشام نزديك شود.

زيد وارد مجلس شد و بلافاصله آغاز سخن كرد، و خطاب به هشام گفت: «در ميان بندگان خدا هيچ كس نيست كه برتر از آن باشد كه به تقوى سفارش شود، و هيچ كس نيست كه پست تر از آن باشد كه به تقوى سفارش كند; من تو را به تقوى توصيه مى كنم; از خدا بترس و پرهيزكار باش».