مولاى مكّرم ما، ششمين خورشيد آسمان امامت، به مقتضاى وقت و موقعيت از درخشنده ترين اين سلاله شد. تابش علومش، اسلام را چنان در نور، احياء كرد كه پيشتر درخشش شرف و شجاعت حسينى، اسلام را در خون تعميد داد.
ما جعفرى مذهبيم، و به اين نسبت افتخار مى كنيم; چرا كه اگر اسلام، اسلام محمد(صلى الله عليه وآله وسلم) است، پيام آن را در خون حسين(عليه السلام) و بيان آن را در آموزش جعفر صادق(عليه السلام) بايد ديد.
مولاى مكرم ما، صادق آل محمد(عليه السلام)، بر ايمان و عقيده ما همان حق را دارد كه جهاد على(عليه السلام)، كه صلح حسن(عليه السلام)، كه خون حسين(عليه السلام)، كه اشك زهرا و زينب(عليهما السلام); و اگر اسلام همان است كه زهرا برآن مى گريست پس مذهب ما بايد جعفرى باشد، و اگر اسلام چيزى است كه بر كرسى غصب نشاندند و زهرا(عليه السلام) را با آن به خشم آوردند پس ما اعتراف مى كنيم كه هرگز مسلمان نبوده ايم، و خدا را به گواهى مى گيريم كه هرگز به چنين اسلامى سر فرود نخواهيم آورد! زيرا اسلامى كه خاندان پيامبرش از آن بركنار باشند، و تجلى گاهش كرسى غاصبان و دربار خليفگان، و متوليانش معاويه ها و يزيدها و هارونها و متوكلها باشند، هرگز اسلام جعفر صادق(عليه السلام) نيست، پس اسلام ما نيز نخواهد بود.
امام بزرگوار جعفر بن محمد(عليه السلام) با نهضت علمى خود افق معارف اسلام را چنان گسترش داد كه ديگر توطئه هاى دربار خليفگان نتواند جلوى فوران انوار معرفت را سد كند; و مى بينيم كه يك نسل بعد هنگامى كه هشتمين پيشوا و امام على بن موسى(عليه السلام) به نيشابور وارد مى شود، هزاران هزار جان مشتاق با تمام وجود سراپا گوشند تا سخنى از پيشواى اسلام با تمام وجود بشنوند.
اگر اين توفيق را مقايسه كنيم با زمانى كه امام بزرگوار زين العابدين(عليه السلام) همراه اسراى خاندان نبوت به شام وارد مى شد، و شاميان به تبليغ دربار خلافت آنان را بيگانگانى مى پنداشتند كه عليه اسلام قيام كرده اند! و بُعد مكانى نيشابور و دمشق را نيز در نظر بگيريم; در مى يابيم كه نهضت علمى امام صادق(عليه السلام)تا كجا پيشرفته و تا چه حد مؤثر بوده است.
