از سال 132 هجرى كه امويان منقرض شدند، تا وفات امام صادق(عليه السلام) در سال 148 هجرى، دو خليفه عباسى به نام ابوالعباس سفاح و منصور دوانيقى حكومت كردند. سفاح اولين خليفه عباسى چهار سال حكومت كرد، و «منصور» دومين خليفه 22 سال، يعنى تا 10 سال پس از شهادت امام صادق(عليه السلام) قدرت را در دست داشت.[28]
امام صادق(عليه السلام) در تمام اين مدت و به ويژه در حكومت منصور تحت فشار و مراقبت بود، و حتى گاهى از تماس مردم با آن حضرت جلوگيرى مى شد.
هارون بن خارجه مى گويد: يكى از شيعيان مى خواست در مورد صحت سه طلاق در يك مجلس[29]، از امام صادق(عليه السلام) سئوال كند. به محلى كه امام در آنجا بود رفت; ولى خليفه عباسى ملاقات با آن حضرت را ممنوع ساخته بود. در انديشه ماند كه چگونه خود را به امام برساند، در اين هنگام فروشنده دوره گردى را ديد كه لباس ژنده اى بر تن دارد و خيار مى فروشد. نزد او رفت و خيارها را يكجا از او خريد و لباس او را نيز به عاريه گرفت و با تظاهر به خيار فروشى به منزل امام نزديك شد. خدمتكارى از منزل امام او را صدا كرد كه خيار بخرد، و بدين ترتيب به بهانه فروش خيار به منزل وارد شد و خدمت امام شرفياب گشت، امام فرمود: «حيله خوبى بكار بردى! مسأله ات چيست؟»
مسأله را به عرض رساند، امام فرمود: «آن طلاق باطل است...».[30]
منصور دوانيقى از هيچ سختگيرى و آزار و جنايتى نسبت به امام و پيروان او و ديگر علويان خوددارى نمى كرد، و دقيقاً همان رفتار بنى اميه را در پيش گرفته بود; سدير و عبدالسلام بن عبدالرحمن و برخى ديگر از ياران امام را به زندان افكند. معلّى بن خنيس را كه از بزرگان اصحاب امام صادق(عليه السلام)محسوب مى شد به قتل رساند. عبدالله بن حسن را كه از نوادگان حضرت مجتبى(عليه السلام) و از علويين بزرگوار بود به عراق تبعيد كرد و در آنجا زندانى و سپس شهيد ساخت...[31]
