سرانجام در سال 132 هجرى بساط حكومت ننگين امويان برچيده شد و بنى عباس با استفاده از موقعيت با قيافه حق بجانبى زمام امور را بدست گرفتند.
امام صادق(عليه السلام) همچون ساير ائمه گرامى ما، در تمام مدت زندگى و از جمله سالهايى كه امويان حكومت مى كردند، پنهان و آشكار به مبارزه با ستمگران اشتغال داشت، و تا جائى كه محدوديت ها و مراقبت هاى بنى اميه فرصت مى داد، به روشنگرى مى پرداخت و ياران حق و دين را هدايت مى كرد و اسلام راستين را عرضه مى داشت.
در حكومت هشام بن عبدالملك، يكبار كه امام صادق(عليه السلام)به همراه پدر گراميش در مراسم حج شركت كرده بود، در اجتماع عظيم حاجيان خطابه اى ايراد كرد و ضمن آن در مورد رهبرى و امامت خاندان پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) فرمود: «سپاس خداى را كه محمد(صلى الله عليه وآله وسلم) را به راستى فرستاد، و ما را به او گرامى ساخت، ما برگزيدگان خدا در ميان آفريدگان و جانشينان خدا (در زمين) هستيم، رستگار كسى است كه پيرو ما باشد و شور بخت آنكه با ما دشمنى ورزد».[26]
گفتار امام را به هشام گزارش كردند. هشام پس از مراسم حج و بازگشت زائران، به حاكم خود در مدينه دستور داد امام باقر و امام صادق(عليهما السلام) را به دمشق بفرستد. آن دو گرامى به دمشق رفتند و برخوردهايى با هشام داشتند...
از بارزترين خدمات امام باقر و امام صادق(عليهما السلام) در آن دوران سياه، نهضت علمى آن دو گرامى براى احياء و حفظ معارف اسلام و پرورش عالمان و فقهاء متعهد و مسئولى بود كه بتوانند در اقصى نقاط سرزمين اسلامى دين و قرآن را بى انحراف و دستبرد دربار خلافت نشر دهند و احكام دين را برپا دارند و از كجروى هاى عقيدتى جلوگيرى نمايند و خط اصلى اسلام را پاسدارى كنند.
