سياست عرب زدگى امويان، چپاول و زور و ستم، روش هاى ضد ايرانى حكومتشان، مردم و بويژه ايرانيان را كه خواستار تجديد حكومت دادخواهانه اسلام راستين، بويژه در ايام خلافت كوتاه حضرت على(عليه السلام) بودند; بر ضد امويان برانگيخت و در اين ميانه كارگزاران سياسى وقت، از اين گرايش مردم، خاصه ايرانيان به آل على(عليه السلام) و حكومت على وار، سوء استفاده كردند و به اسم رساندن حق به حقدار، امويان را به كمك ابومسلم خراسانى برانداختند; اما به جاى امام ششم جعفر بن محمد الصادق(عليه السلام) ابوالعباس سفاح عباسى را بر مسند خلافت و در واقع بر اريكه سلطنت نشانيدند.^[4]

و بدين گونه، يك سلسله تازه پادشاهى اما در لباس خلافت و جانشينى پيامبر در 132 هجرى قمرى روى كار آمد كه نه تنها در ستم و دورويى و بى دينى، هيچ از امويان كم نداشتند بلكه در بسيارى از اين جهات; از آنان نيز پيش افتادند. با اين تفاوت كه اگر امويان دير نپاييدند; اينان تا 656 هجرى قمرى يعنى 524 سال در بغداد، بر همين روال، بر مردم، خلافت كه نه، سلطنت كردند.

پيشواى هفتم، در دوره عمر خويش، خلافت ابوالعباس سفاح، منصور دوانيقى، هادى، مهدى و هارون را با همه ستم ها و خفقان و فشار آنها; دريافتند.

براى آينه جان امام، تنها غبار نفس اهريمنى اين پليدان جابر، كافى بود تا زنگار غم گيرد و به تيرگى اندوه نشيند تا چه رسد به اينكه; هر يك از اينان ـ از منصور تا هارون ـ ستم هاى بسيار بر پيكر و روح آن عزيز، وارد آوردند و هرچه نكردند، نتوانستند، نه آنكه نخواستند.

ابوالعباس سفاح در سال 136 هجرى قمرى درگذشت و برادرش منصور دوانيقى بجاى او نشست، او شهر بغداد را بنا كرد و ابومسلم را كشت و چون خلافتش پا گرفت از كشتن و حبس و زجر فرزندان على و مصادره اموال آنان لحظه اى نياسود و اغلب بزرگان اين خاندان و در رأس همه آنها حضرت امام صادق(عليه السلام) را از بين برد.