امام با مخالفان احتجاج مى كند
عبدالله بن نافع از دشمنان اميرمؤمنان حضرت على(عليه السلام) بود و مى گفت: «اگر در روى زمين كسى بتواند مرا قانع سازد كه در كشتن خوارج نهروان حق با على بوده است من بدو روى خواهم آورد. اگرچه در مشرق يا مغرب باشد».
به عبدالله گفتند: «آيا مى پندارى فرزندان على(عليه السلام) نيز نمى توانند به تو ثابت كنند؟
گفت: «مگر در ميان فرزندان او دانشمندى هست؟»
گفتند: «اين خود سند نادانى توست! مگر ممكن است در دودمان حضرت على(عليه السلام) دانشمندى نباشد؟!».
پرسيد: «در اين زمان دانشمندشان كيست؟»
امام باقر(عليه السلام) را به او معرفى كردند; او با ياران خويش به مدينه آمد و از امام تقاضاى ملاقات كرد...
امام به يكى از غلامان خويش فرمان داد بار و بنه او را فرود آورد و به او بگويد فردا نزد امام حاضر شود.
بامداد ديگر عبدالله با ياران خويش به مجلس امام آمد; آن گرامى نيز فرزندان و بازماندگان مهاجران و انصار را فرا خواند و چون همه گرد آمدند امام در حالى كه جامه اى سرخ فام بر تن داشت و ديدگانش چون ماه، درخشنده و زيبا بود فرمود: «سپاس ويژه خدايى است كه آفريننده زمان و مكان و چگونگى هاست. حمد خدايى را كه نه چرت دارد و نه خواب. آنچه در آسمانها و زمين است ملك اوست... گواهم كه جز الله خدايى نيست و محمد بنده برگزيده و پيامبر اوست، سپاس خدايى را كه به نبوتش ما را گرامى داشت و به ولايتش ما را مخصوص گردانيد.
