5. اگر ركن مى دانست چه كسى براى بوسيدن او آمده است بى تاب خود را بر زمين مى افكند تا خاك پاى او را ببوسد.

6. نام اين بزرگوار على است و پيامبر خدا پدر اوست كه به روشنىِ هدايت او امتها راهنمايى مى شوند.

7. اين كسى است كه عمويش جعفر طيار و عموى ديگرش حمزه شهيد است، همان شيرمردى كه به دوستى او سوگند مى خورند.

8. اين فرزند سرور بانوان فاطمه است. و فرزند وصى پيامبر، همان كه در شمشيرش براى كفار و مشركين مرگ نهفته بود.

9. هنگامى كه قريش او را مى بيند، اعتراف مى كند كه كرامت ها به كرامت او پايان پذيرفته است; (و هرگز از لحاظ كرامت برتر از او تصور نمى شود).

10. او وابسته به بالاترين عزّتى است كه دست عرب و عجم از رسيدن بدان كوتاه است.

11. اى هشام! اين كار تو كه وانمود مى كنى او را نمى شناسى و مى پرسى: «اين كيست؟» به شخصيت او زيانى نمى رساند. زيرا عرب و عجم او را كه تو انكار مى كنى مى شناسد.

12. از حيا چشم خويش را فرو مى خواباند و از هيبت او چشمها فرو مى خوابد. كسى با او نمى تواند سخن بگويد مگر آنكه تبسم كند.

13. پرده تاريكى از نور پيشانى او پاره مى شود; همچون آفتاب كه از درخشيدنش تاريكى ها پراكنده مى گردد.

14. چنان سخاوتمند است كه هرگز جز در تشهد «لا» نگفته است. اگر در مقام شهادت به يگانگى خداوند نبود آنجا نيز «لا» نمى گفت و «آرى» مى گفت.