«... شبها براى بينوايان و نيازمندان مدينه ناشناخته نان مى برد، و چون درگذشت دريافتند آن ناشناس نان آور، حضرت على بن الحسين امام سجاد(عليه السلام)بوده است...».

ولادت

نام آن گرامى «على» و مشهورترين لقبش «زين العابدين» و «سجاد» است. در نيمه جمادى الاول به سال سى و هشت هجرى^[1]در مدينه چشم به جهان گشود، سرور شهيدان حضرت امام حسين(عليه السلام) پدر او، و «شهربانو» مادر گرامى اوست.^[2]

ويژگيهاى اخلاقى او

* يكى از بستگان امام سجاد(عليه السلام) در حضور جمعى به آن گرامى ناسزا گفت و رفت، امام به حاضران فرمود: «گفتار او را شنيديد، اكنون دوست دارم همراه من بياييد تا پاسخ مرا نيز بشنويد».

گفتند: «همراه شما مى آييم و چه خوب بود همان وقت كه بدگويى مى كرد، شما و ما، پاسخش را مى داديم».

امام با آنان به سوى خانه آن ناسزا گو رفت، و در راه آيه اى را كه اوصاف عالى برخى از مؤمنان را شرح مى دهد قرائت مى فرمود: «...وَالْكاظِمينَ الْغَيْظِ وَالْعافينَ عَنِ النّاسِ وَاللّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنينَ»;^[3]... و فرو خورندگان خشم و درگذرندگان از مردم، و خداوند نيكوكاران را دوست مى دارد».

همراهان كه نخست گمان ديگرى داشتند، دريافتند كه امام براى تلافى نمى رود.