يزيد كه حركت مسلم(عليه السلام) را به سوى كوفه دريافته و از بيعت كوفيان با او آگاه شده بود، ابن زياد را كه از پليدترين ياران يزيد و از كثيف ترين طرفداران حكومت بنى اميه بود به كوفه فرستاد.

ابن زياد از ضعف ايمان و دورويى و ترس مردم كوفه استفاده نمود و با تهديد و ارعاب آنان را از دور و بر مسلم پراكنده ساخت; مسلم(عليه السلام)به تنهايى با عمّال اِبن زياد به نبرد پرداخت، و پس از جنگى دلاورانه و شگفت، با شجاعت شهيد شد، سلام خدا بر او باد، ابن زياد جامعه دو رو و خيانتكار و بى ايمان كوفه را عليه امام حسين(عليه السلام) برانگيخت، كار به جايى رسيد كه عده اى از همان كسانى كه براى امام(عليه السلام) دعوت نامه نوشته بودند، سلاح جنگ پوشيدند و منتظر ماندند تا امام حسين(عليه السلام) از راه برسد تا به قتلش برسانند.

امام حسين(عليه السلام) از همان شبى كه از مدينه بيرون آمد، و در تمام مدتى كه در مكه اقامت گزيد، و در طول راه مكه به كربلا، تا هنگام شهادت، گاهى به اشاره، گاهى به صراحت، اعلان مى داشت كه: مقصد من از حركت، رسوا ساختن حكومت ضد اسلامى يزيد و بر پا داشتن امر به معروف و نهى از منكر و ايستادگى در برابر ظلم و ستمگرى است و جز حمايت قرآن و زنده داشتن دين محمدى هدفى ندارم.

اين مأموريتى بود كه خداوند به او واگذار نموده بود، حتى اگر به كشته شدن خود و اصحاب و فررزندان و اسيرى خانواده اش اتمام پذيرد.

رسول گرامى و امير مؤمنان و حسن بن على(عليهم السلام) پيشوايان پيشين اسلام، شهادت امام حسين(عليه السلام) را بارها بيان فرموده بودند. حتى در هنگام ولادت امام حسين(عليه السلام)، رسول گرانمايه اسلام شهادتش را تذكر داده بود.^[18] و خود امام حسين(عليه السلام) به علم امامت مى دانست كه آخر اين سفر به شهادتش مى انجامد، ولى او كسى نبود كه در برابر دستور آسمانى و فرمان خدا، براى جان خود ارزشى قائل باشد، يا از اسارت خانواده اش واهمه اى به دل راه بدهد. او آن كس بود كه بلا را كرامت و شهادت را سعادت مى پنداشت. سلام ابدى خدا بر او باد.