همچنانكه به هنگام غصب خلافتش جز به آزارش برنخاستند. در تمام اين مدت، با دل و جان از اوامر پدر اطاعت مى كرد، و در چند سالى كه حضرت على(عليه السلام) متصدّى خلافت ظاهرى شد، حضرت حسين(عليه السلام) در راه پيشبرد اهداف اسلامى، مانند يك سرباز فداكار همچون برادر بزرگوارش مى كوشيد; و در جنگ هاى «جمل»، «صفين» و «نهروان» شركت داشت.^[12]

و به اين ترتيب، از پدرش اميرالمؤمنين(عليه السلام) و دين خدا حمايت كرد و حتى گاهى در حضور جمعيت به غاصبين خلافت اعتراض مى كرد.

در زمان حكومت عمر، امام حسين(عليه السلام) وارد مسجد شد، خليفه دوم را بر منبر رسول الله(صلى الله عليه وآله وسلم)مشاهده كرد كه سخن مى گفت. بلادرنگ از منبر بالا رفت و فرياد زد: «از منبر پدرم فرود آى...»^[13]

حسين با برادر

پس از شهادت حضرت على(عليه السلام) به فرموده رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) و وصيت اميرالمؤمنين(عليه السلام) امامت و رهبرى شيعيان به حسن بن على(عليه السلام) فرزند بزرگ اميرالمؤمنين(عليه السلام) منتقل گشت و بر همه مردم واجب و لازم آمد كه به فرامين پيشوايشان امام حسن(عليه السلام) گوش فرا دارند. امام حسين(عليه السلام) كه دست پرورده وحى محمدى و ولايت علوى بود، همراه و همكار و همفكر برادرش بود.

چنانكه وقتى بنا بر مصالح اسلام و جامعه مسلمانان و به دستور خداوند بزرگ امام حسن(عليه السلام) مجبور شد كه با معاويه صلح كند و آن همه ناراحتى ها را تحمل نمايد; امام حسين(عليه السلام) شريك رنجهاى برادر بود و چون مى دانست كه اين صلح به صلاح اسلام و مسلمين است، هرگز اعتراض به برادر نداشت;