خدايا كدام يك از نعمت هايت را بر شمرم و ياد كنم يا به شكر كدام يك از عطاياى تو بپردازم; در حالى كه نعمت ها و عطاياى تو بيش از آن است كه شمارندگان بتوانند آن ها را بشمارند يا حسابداران بتوانند به آن علم پيدا كنند. اضافه شدت ها و ناراحتى ها و بلاهايى كه از من دور داشتى افزون تر از سلامتى و عافيت و راحتى هايى است كه براى من آشكار است.
خدايا من تو را به حقيقت ايمانم و... گواه مى گيرم، و اگر به فرض در همه عصرها و دهرها زنده بمانم و در صدد برآيم و بكوشم كه شكر يكى از نعمت هايت را به جا آورم توانايى آن را ندارم، مگر تو بر من منت نهى كه خود موجب شكر جديد و ثناى تازه اى خواهد گرديد...
بار الها مرا چنان كن كه از تو آن چنان ترسم كه گويى تو را مى بينم و مرا به نعمت تقوى و پرهيزگارى سعادتمند گردان و به سبب ارتكاب معصيت و نافرمانى بدبختم نگردان.
بار الها بى نيازى را در نفس و جانم، و يقين را در دلم، و اخلاص را در عملم، و روشنى را در ديده ام، و بصيرت و بينايى را در دينم، قرار ده و مرا به عضوها و جوارحم بهره مند گردان...
بار الها اگر بخواهم نعمتهاى وجود و بخششهاى گرانمايه ات را برشمارم نمى توانم.
مولاى من;
تويى كه كرم كردى، تويى كه نعمت دادى، تويى كه نيكى كردى، تويى كه به فضيلت رفتار كردى، تويى كه بخششت را به كمال رساندى، تويى كه روزى دادى، تويى كه توفيق عنايت فرمودى، تويى كه عطا كردى، تويى كه بى نياز گرداندى، تويى كه مايه دادى، تويى كه پناه دادى، تويى كه مهمات مرا كفايت فرمودى، تويى كه هدايت كردى، تويى كه ما را از لغزشها و خطرها حفظ كردى، تويى كه پرده پوشى نمودى،
