* و نيز از آن جناب است كه فرمود: «گريستن و بى تابى كردن در هيچ مصيبتى شايسته نيست مگر در مصيبت حسين بن على(عليه السلام) كه ثواب و جزايى گرانمايه دارد».[21]
* باقر العلوم، امام پنجم(عليه السلام)، به محمد بن مسلم كه يكى از اصحاب بزرگ او است فرمود: «به شيعيان ما بگوييد كه به زيارت مرقد حسين(عليه السلام)بروند، زيرا بر هر شخص با ايمانى كه به امامت ما معترف است، زيارت قبر اباعبدالله(عليه السلام) لازم مى باشد.»[22]
* امام صادق(عليه السلام) مى فرمايد: «اِنَّ زيارَةَ الْحُسَيْنِ(عليه السلام)اَفْضَلُ ما يَكُونُ مِنَ الاَْعْمالِ; همانا زيارت حسين(عليه السلام) از هر عمل پسنديده اى ارزش و فضيلتش بيشتر است».[23]
زيرا كه اين زيارت در حقيقت مدرسه اى بزرگ و عظيم است كه به جهانيان درس ايمان و عمل صالح مى دهد وگويى روح را، به سوى ملكوت خوبى ها و پاكدامنى ها و فداكاريها پرواز مى دهد.
هر چند عزادارى و گريه بر مصائب حسين بن على(عليه السلام)، و مشرف شدن به زيارت قبرش و باز نماياندن تاريخ پر شكوه و حماسه ساز كربلايش ارزش و معيارى والا دارد، لكن بايد دانست كه نبايد تنها به اين زيارت ها و گريه ها و غم گسار بودن ها اكتفا كرد، بلكه همه اين تظاهرات، فلسفه دين دارى، فداكارى.، حمايت از قوانين آسمانى را به ما گوشزد مى نمايد، و هدف هم جز اين نيست، و نياز بزرگ ما از درگاه حسينى، آموختن انسانيت و خالى بودن دل از هر چه غير از خداست مى باشد، وگرنه اگر فقط به صورت ظاهر قضيه بپردازيم هدف مقدس حسينى به فراموش مى گرايد.
* * *
اخلاق و رفتار امام حسين(عليه السلام)
با نگاهى اجمالى به 56 سال زندگى سراسر خداخواهى و خداجويى حسين(عليه السلام)، در مى يابيم كه همواره وقت او به پاكدامنى و بندگى و نشر رسالت احمدى و مفاهيم عميقى والاتر از درك و ديد ما گذشته است.