پس از مروان هم، در طول اين ده سال، هر كس والى مدينه شد، از شكنجه و آزارآن امام و يارانش، كوتاهى نكرد.

شهادت

معاويه، كه به بهانه كم سنى امام، حاضر نبود، خلافت را بدو واگذارد; اينك، در صدد برآمده بود كه براى فرزند كثيف و پليد خود «يزيد» ولايتعهدى را مسلم گرداند تا پس از خودش، اشكالى از جهت سلطنت او، پيش نيايد; اما در اين راه امام(عليه السلام) را، بزرگترين مانع مى پنداشت، چرا كه گمان مى برد اگر پس از هلاكت خودش، امام زنده باشد، ممكن است، مردم كه ديگر از دودمان معاويه دلخوشى ندارند، به امام بگروند. پس چند بار در صدد برآمد تا امام را از ميان ببرد و سرانجام با دسيسه; آن امام را به وسيله زهر، مسموم كرد و آن گرامى در بيست و هشتم ماه صفر سال 50 هجرى شهيد و در قبرستان بقيع در مدينه، به خاك سپرده شد.^[57] درود خدا بر آن بزرگوار عزيز باد.